Riesengebirge. Schneegrube mit Baude. Rgb 10.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Rgb. 10 Nadana w dniu: 08.07.1909

Schronisko „Nad Śnieżnymi Kotłami” (Schneegrubenbaude) – dawne schronisko turystyczne w Karkonoszach nad Śnieżnymi Kotłami (Schneegruben) na wysokości 1490 metrów n.p.m.. Obecnie znajduje się w nim Radiowo-Telewizyjny Ośrodek Nadawczy i stacje bazowe telefonii komórkowej.

Śnieżne Kotły (niem. Schneegruben, czes. Sněžné jámy) — kotły polodowcowe w Karkonoszach. Położone są w zachodniej części Karkonoszy (Śląski Grzbiet) między Wielkim Szyszakiem (1509 m n.p.m.) a Łabskim Szczytem (1471 m n.p.m.). W całości leżą w gminie Piechowice.

Prawdopodobnie już na początku XIX wieku przy skałce Czarcia Ambona (Rübezahls Kanzel) handlarze sprzedawali w lecie górskim wędrowcom żywność i napoje. Być może już wtedy stał tam szałas chroniący przed deszczem.

W 1837 hrabia Leopold Christian Gotthard von Schaffgotsch, właściciel tych terenów, wzniósł przy Czarciej Ambonie pierwsze prawdziwe schronisko w Sudetach – był to mały drewniany budynek z dwuspadowym stromym dachem (w tym samym czasie bliźniacza konstrukcja powstała na Wysokim Kamieniu w Górach Izerskich). Były tam tylko 2 miejsca noclegowe oraz jadalnia z dwoma stołami. Pierwszym dzierżawcą był szewc Friedrich Sommer z Cieplic, późniejszy dzierżawca schroniska na Śnieżce. W 1856 obiekt przejął szwagier Sommera Franz Michallik. W 1858 wiejąca w czasie burzy wichura uszkodziła domek i podjęto decyzję o budowie nowego w pobliżu Czarciej Ambony (starego nie rozebrano).

Nowe, parterowe schronisko było kamienne z drewnianym oszalowaniem ścian szczytowych. Oprócz 21 miejsc noclegowych była tam też jadalnia oraz sala do pralnia bielizny. Budowa kosztowała 1700 talarów i zakończyła się w 1861.

W 1889 schronisko przejął karczmarz Richard Graulich z Piechowic. Już wkrótce, w 1892, rodzina von Schaffgotsch zdecydowała się wybudować następny, jeszcze większy obiekt obok starego domku z 1837. W latach 1895-1897 (podawane są też daty 1894-1895) powstał potężny hotel górski, jeden z największych w Sudetach, którego wnętrza wykańczał sam Graulich. Nowy budynek wyróżniał się niekonwencjonalną formą, zupełnie niepasującą do rejonu Karkonoszy, a szczególnie wysoką wieżą widokową. Jego architektura była inspirowana bryłą zamku Chojnik. Głównym materiałem konstrukcyjnym były granitowe bloki, układane przez włoskich kamieniarzy, sprawiające dużo problemów z transportem. Ciekawostką była sygnalizacja świetlna na wieży pokazująca po zmroku drogę do schroniska oraz informująca o wolnych miejscach. W środku było w sumie aż 5 sal restauracyjnych i 60 miejsc noclegowych (inne źródła mówią o 44 dwuosobowych pokojach). W 1905 uruchomiono telefon.

Schronisko wielokrotnie przebudowywano – w 1920, 1928, 1936 i 1942 – m.in. zlikwidowano 4 sale restauracyjne na parterze i utworzono tam pokoje noclegowe. Prace wykonywali architekci i pracownicy budowlani z Zarządu Budowlanego hrabiów von Schaffgotsch z Sobieszowa. W 1916 po rezygnacji Graulicha dzierżawcą był niejaki Teichmann, a od 1929 Alfred Gubisch.

Na początku II wojny światowej przejęło go Luftwaffe na ośrodek wypoczynkowy dla swoich żołnierzy. W 1944 uruchomiono w nim stację radiolokacyjną, której betonowe resztki są widoczne do dnia dzisiejszego.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko”Nad Śnieżnymi Kotłami”

 

Riesengebirge. Kleiner Teich. Rgb 15.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 15 Nadana w dniu: Bez obiegu

Mały Staw (niem. Kleiner Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy, na południowy zachód od Karpacza (województwo dolnośląskie, powiat jeleniogórski, gmina Karpacz).

Mały Staw położony jest w środkowej części Karkonoszy (Sudety Zachodnie), u podnóża Równi pod Śnieżką (1400 m n.p.m.) i Smogorni (1489 m n.p.m.) w Kotle Małego Stawu.

Mały Staw to górskie jezioro przepływowe, wypełniające dno kotła polodowcowego, położone na wysokości (1183 m n.p.m.). Ma głębokość do 7,3 m, długość linii brzegowej 756 m i zajmuje powierzchnię 2,881 ha. Jeziorko charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez znaczną część roku jeziorko pokryte jest lodem. Ubogą faunę reprezentuje wirek, który jest reliktem glacjalnym. Żyje tu także traszka górska i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Przez staw przepływa Łomnica, której źródła znajdują się na Równi pod Śnieżką.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Maly_Staw_(jezioro_w_Karkonoszach)

Isergebirge. Blick auf Bad Schwarbach – Hernsdorf. Rgb 27.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 27 Nadana w dniu: 07.09.1908

Czerniawa-Zdrój (do 1945 niem. Bad Schwarzbach) – uzdrowisko, obecnie dzielnica Świeradowa-Zdroju położona w powiecie lubańskim w województwie dolnośląskim. Jedno z najstarszych uzdrowisk na Dolnym Śląsku.

Leży w głębokiej Dolinie Czarnego Potoku u podnóży Czerniawskiej Kopy (776 m n.p.m.) w Górach Izerskich w sąsiedztwie wielkich kompleksów leśnych.

Isergebirge. Blick vom Drosslerberge nach Meffersdorf. Rgb 29.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 29 Nadana w dniu: Bez obiegu

Pobiedna (niem. Wigandsthal) – wieś w Polsce, dawne miasto położone w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim, w gminie Leśna.

Osada została założona w 1667 koło wsi Meffersdorf (dzisiejsze Unięcice, stanowiące część Pobiednej) i otrzymała z tego powodu nazwę Meffersdorfer Städtel („Miasteczko Meffersdorfskie” wzlędnie „Miasteczko Unięcickie”). Nazwa ta jednak funkcjonowała krótko – już w l. 70. XVII w. pojawiła się forma Wigandsthal („Dolina Wiganda” – od imienia założyciela miasta) i to ona ostatecznie się przyjęła. Po włączeniu miejscowości do Polski w 1945 nadano jej nazwę Pobiedna, nie związaną z wcześniejszą tradycją nazewniczą, mimo iż znane są przykłady tworzenia polskiego nazewnictwa związanego z imieniem Wigand (zob. Wigancice, Wigancice Żytawskie).

Osada została założona w 1667 przez Wiganda von Gersdorf jako miasto górnicze dla prześladowanych protestantów z terenów Czech. Miasto nie rozwinęło się jednak i utraciło prawa miejskie w 1815 roku. W 1945 miejscowość została przyłączona do Polski. Jej dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. W latach 1945-54 siedziba gminy Pobiedna. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie jeleniogórskim.

Na przełomie lat 1803-04 w rejonie miejscowości hrabia Adolf Traugott von Gersdorff wybudował kamienną wieżę obserwacyjną, mającą służyć do doświadczeń naukowych (pomiary prędkości światła, badanie wyładowań atmosferycznych, obserwacje planet i gwiazd). Budowlę zaprojektował hrabia von Reden. W 1850 r. wieżę odrestaurowano; od tego czasu funkcjonowała jako punkt widokowy z przyległą gospodą. Po kolejnym remoncie udostępniono ją dla turystów w 1885r., a rok później nadano jej imię Cesarza Wilhelma.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pobiedna_%28wojew%C3%B3dztwo_dolno%C5%9Bl%C4%85skie%29

Isergebirge. Blick vom Drosslerberge nach Meffersdorf. Rgb 29

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 29 Nadana w dniu: Bez obiegu

Pobiedna (niem. Wigandsthal) – wieś w Polsce, dawne miasto położone w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim, w gminie Leśna.

Osada została założona w 1667 koło wsi Meffersdorf (dzisiejsze Unięcice, stanowiące część Pobiednej) i otrzymała z tego powodu nazwę Meffersdorfer Städtel („Miasteczko Meffersdorfskie” wzlędnie „Miasteczko Unięcickie”). Nazwa ta jednak funkcjonowała krótko – już w l. 70. XVII w. pojawiła się forma Wigandsthal („Dolina Wiganda” – od imienia założyciela miasta) i to ona ostatecznie się przyjęła. Po włączeniu miejscowości do Polski w 1945 nadano jej nazwę Pobiedna, nie związaną z wcześniejszą tradycją nazewniczą, mimo iż znane są przykłady tworzenia polskiego nazewnictwa związanego z imieniem Wigand (zob. WiganciceWigancice Żytawskie).

Osada została założona w 1667 przez Wiganda von Gersdorf jako miasto górnicze dla prześladowanych protestantów z terenów CzechMiasto nie rozwinęło się jednak i utraciło prawa miejskie w 1815 roku. W 1945 miejscowość została przyłączona do Polski. Jej dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. W latach 1945-54 siedziba gminy PobiednaW latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie jeleniogórskim.

Na przełomie lat 1803-04 w rejonie miejscowości hrabia Adolf Traugott von Gersdorff wybudował kamienną wieżę obserwacyjną, mającą służyć do doświadczeń naukowych (pomiary prędkości światła, badanie wyładowań atmosferycznych, obserwacje planet i gwiazd). Budowlę zaprojektował hrabia von Reden. W 1850 r. wieżę odrestaurowano; od tego czasu funkcjonowała jako punkt widokowy z przyległą gospodą. Po kolejnym remoncie udostępniono ją dla turystów w 1885r., a rok później nadano jej imię Cesarza Wilhelma.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pobiedna_%28wojew%C3%B3dztwo_dolno%C5%9Bl%C4%85skie%29

Isergebirge. Partie in Bad Schwarzbach. Rgb 30.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 30 Nadana w dniu: Bez obiegu

Czerniawa-Zdrój (do 1945 niem. Bad Schwarzbach) – uzdrowisko, obecnie dzielnica Świeradowa-Zdroju położona w powiecie lubańskim w województwie dolnośląskim. Jedno z najstarszych uzdrowisk na Dolnym Śląsku.

Leży w głębokiej Dolinie Czarnego Potoku u podnóży Czerniawskiej Kopy (776 m n.p.m.) w Górach Izerskich w sąsiedztwie wielkich kompleksów leśnych.

Osada powstała w XVII w. przy hucie szkła w dobrach Schaffgotschów. Od 1651 zaczęli osiedlać się tutaj czescy protestanci uchodzący przed religijnymi prześladowaniami. W latach 80. XVIII wieku w położonej poniżej wsi kopalni „Jan Nepomucen” wydobywano rudy kobaltu. W 1782 odkryte zostały pierwsze źródła wód mineralnych (głównie nisko zmineralizowane szczawy wodorowęglanowo-wapniowo-magnezowe z zawartością żelaza, fluoru oraz radonu powstałe w wyniku zachodzenia zjawisk krasowych) eksploatowane od pierwszych lat XIX w. – wybudowano wówczas łazienki a wieś zaczęła się rozrastać. Pierwszy dom zdrojowy wybudowany został w Czerniawie w 1860 r. a obecny powstał w r. 1910.

W 1945 roku miejscowość przyjęła nazwa Leśny Zdrój, zmieniony w 1946 roku – wprowadzono urzędowo nazwę Czerniawa Zdrój, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Bad Schwarzbach.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Czerniawa-Zdr%C3%B3j

Isergebirge. Bad Schwarzbach von der Wilhelmshohe. Rgb 32.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 32 Nadana w dniu: 05.04.1908

Czerniawa-Zdrój (do 1945 niem. Bad Schwarzbach) – uzdrowisko, obecnie dzielnica Świeradowa-Zdroju położona w powiecie lubańskim w województwie dolnośląskim. Jedno z najstarszych uzdrowisk na Dolnym Śląsku.

Leży w głębokiej Dolinie Czarnego Potoku u podnóży Czerniawskiej Kopy (776 m n.p.m.) w Górach Izerskich w sąsiedztwie wielkich kompleksów leśnych.

Osada powstała w XVII w. przy hucie szkła w dobrach Schaffgotschów. Od 1651 zaczęli osiedlać się tutaj czescy protestanci uchodzący przed religijnymi prześladowaniami. W latach 80. XVIII wieku w położonej poniżej wsi kopalni „Jan Nepomucen” wydobywano rudy kobaltu. W 1782 odkryte zostały pierwsze źródła wód mineralnych (głównie nisko zmineralizowane szczawy wodorowęglanowo-wapniowo-magnezowe z zawartością żelaza, fluoru oraz radonu powstałe w wyniku zachodzenia zjawisk krasowych) eksploatowane od pierwszych lat XIX w. – wybudowano wówczas łazienki a wieś zaczęła się rozrastać. Pierwszy dom zdrojowy wybudowany został w Czerniawie w 1860 r. a obecny powstał w r. 1910.

W 1945 roku miejscowość przyjęła nazwa Leśny Zdrój, zmieniony w 1946 roku – wprowadzono urzędowo nazwę Czerniawa Zdrój, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Bad Schwarzbach.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Czerniawa-Zdr%C3%B3j

 

Isergebirge. Bad Schwarzbach. Kirhaus. Rgb 34.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 34 Nadana w dniu: Bez obiegu

Czerniawa-Zdrój (do 1945 niem. Bad Schwarzbach) – uzdrowisko, obecnie dzielnica Świeradowa-Zdroju położona w powiecie lubańskim w województwie dolnośląskim. Jedno z najstarszych uzdrowisk na Dolnym Śląsku.

Leży w głębokiej Dolinie Czarnego Potoku u podnóży Czerniawskiej Kopy (776 m n.p.m.) w Górach Izerskich

Bad Flinsberg. Kurhaus. No Rgb 112.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 112 / 08 47956 Nadana w dniu: 17.08.1910

Świeradów-Zdrój (niem. Bad Flinsberg) – miasto i gmina uzdrowiskowa w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim.

Świeradów-Zdrój jest położony w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego, w południowej części powiatu lubańskiego, w Sudetach Zachodnich, niedaleko Jeleniej Góry.

Położony jest na wysokości 450-710 m n.p.m.w Górach Izerskich, w dolinie rzeki Kwisy (w tzw. Obniżeniu Świeradowskim), oddzielającym Wysoki Grzbiet na południu od Kamienickiego Grzbietu na północy. Po włączeniu Czerniawy-Zdroju obejmuje również dolinę Czarnego Potoku, a również wychodzi nieco na Pogórze Izerskie.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/

Isergebirge. Aussichtsturm auf der Tafelfichte. Rgb 186.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 186 Nadana w dniu: 27.07.1912

Wieża widokowa na szczycie Smerka.

Smrek (1123 i 1124 m n.p.m.; cz. Smrk, niem. Tafelfichte) – szczyt na zachodnim krańcu Wysokiego Grzbietu Gór Izerskich. Ma dwa wierzchołki oddzielone ledwo zauważalną przełączką. Jest najwyższym szczytem czeskiej części Gór Izerskich.

Wierzchołek 1123 m n.p.m. leży na granicy polsko-czeskiej, w jego pobliżu do 21 grudnia 2007 roku znajdowało się turystyczne przejście graniczne Smrk – Stóg Izerski.

Wierzchołek 1124 m n.p.m. (smrk po czesku to świerk) leży po stronie czeskiej. W pobliżu szczytu stoi 20-metrowa, zbudowana w latach 2001-2003 (w miejsce starej z 1892) wieża widokowa, z której – przy dobrej widoczności – roztacza się rozległa panorama na Góry Łużyckie i czeską część Gór Izerskich (na południu i zachodzie), Pogórze Izerskie (na północy), polską część Gór Izerskich i Karkonosze (na wschodzie).

Na Smreku znajduje się także pomnik Theodora Körnera z 1909 r., upamiętniający pobyt niemieckiego poety na szczycie w 1809 r.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Smrek_(Gory_Izerskie)

Isergebirge. Anstieg zur Tafelfichte. Am Goerlitzer Platz. Rgb 187.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 187 Nadana w dniu: 25.05.1909

Droga na Smerk z Polany Zgorzeleckiej.

Smrek (1123 i 1124 m n.p.m.; cz. Smrk, niem. Tafelfichte) – szczyt na zachodnim krańcu Wysokiego Grzbietu Gór Izerskich. Ma dwa wierzchołki oddzielone ledwo zauważalną przełączką. Jest najwyższym szczytem czeskiej części Gór Izerskich.

Wierzchołek 1123 m n.p.m. leży na granicy polsko-czeskiej, w jego pobliżu do 21 grudnia 2007 roku znajdowało się turystyczne przejście graniczne Smrk – Stóg Izerski.

Wierzchołek 1124 m n.p.m. (smrk po czesku to świerk) leży po stronie czeskiej. W pobliżu szczytu stoi 20-metrowa, zbudowana w latach 2001-2003 (w miejsce starej z 1892) wieża widokowa, z której – przy dobrej widoczności – roztacza się rozległa panorama na Góry Łużyckie i czeską część Gór Izerskich (na południu i zachodzie), Pogórze Izerskie (na północy), polską część Gór Izerskich i Karkonosze (na wschodzie).

Na Smreku znajduje się także pomnik Theodora Körnera z 1909 r., upamiętniający pobyt niemieckiego poety na szczycie w 1809 r.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Smrek_(Gory_Izerskie)

Schreiberhau in Riesengebirge. Josephinenhutte. Rgb 234.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 234 Nadana w dniu: Bez obiegu

Huta Józefina w Szklarskiej Porębie Górnej (przedwojennym Ober Schreiberhau).

Hutę zbudowano na polecenie Ludwika Schaffgotsch, nieopodal Rzeki Kamiennej. Nazwa zaczerpnięto od imienia małżonki w/w pana Josephine. Początkowo pracowało tu około 140 osób. Szacuje się, że z czasem wliczając również podwykonawców była to już 1/5 mieszkańców Szklarskiej Poręby.

Huta zasłynęła na całym świecie z wyrobów w stylu secesyjnym, modernistycznym oraz ponadczasowym art-deco. Wyroby szklarskie powstawały w zaawansowanych technikach tj. technice filigranu, czy milleflori. Dziś można je jeszcze kupić na aukcjach za niemałe pieniądze.

Josephinen-Hutte to już historia. Obiekt po wojnie zmienił nazwę z „Józefiny” na „Julię”, a z początkiem lat 90’ przestał funkcjonować.

 

Za: http://architekturaznikajaca.pl/blog/schreiberhau-josephinenhutte/

Schreiberhau in Riesengebirge. Josephinenhutte. Rgb 234.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 234 / 08 47960 Nadana w dniu: Bez obiegu

Huta Józefina w Szklarskiej Porębie Górnej (przedwojennym Ober Schreiberhau).

Hutę zbudowano na polecenie Ludwika Schaffgotsch, nieopodal Rzeki Kamiennej. Nazwa zaczerpnięto od imienia małżonki w/w pana Josephine. Początkowo pracowało tu około 140 osób. Szacuje się, że z czasem wliczając również podwykonawców była to już 1/5 mieszkańców Szklarskiej Poręby.

Huta zasłynęła na całym świecie z wyrobów w stylu secesyjnym, modernistycznym oraz ponadczasowym art-deco. Wyroby szklarskie powstawały w zaawansowanych technikach tj. technice filigranu, czy milleflori. Dziś można je jeszcze kupić na aukcjach za niemałe pieniądze.

Josephinen-Hutte to już historia. Obiekt po wojnie zmienił nazwę z „Józefiny” na „Julię”, a z początkiem lat 90’ przestał funkcjonować.

 

Za: http://architekturaznikajaca.pl/blog/schreiberhau-josephinenhutte/

Riesengebirge. Alte Schles. Baude. Rgb 244.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 244 Nadana w dniu: 11.06.1908

Schronisko PTTK „Pod Łabskim Szczytem” (niem. Alte Schlesische Baude) – schronisko górskie w Karkonoszach w woj. dolnośląskim na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Najbliższe miasto to Szklarska Poręba.

Schronisko rozlokowane jest na hali pod Łabskim Szczytem na krawędzi Łabskiego Kotła i na wysokości 1168 m n.p.m.

Schronisko należy do najstarszych w Karkonoszach, powstało w czasie wojny 30-letniej (1618-1648) jako jedna z pierwszych bud pasterskich (lub leśniczówki), dającym jednocześnie schronienie wędrowcom, a w czasie epidemii, która wówczas wybuchła, buda strzegła Czeskiej Ścieżki.

Wraz ze wzrostem zainteresowania górami i rozwojem turystyki w Karkonoszach stare budy pasterskie zaczęły zmieniać swój wygląd, stając się schroniskami górskimi. W okolicy schroniska jeszcze na przełomie XVIII i XIX wieku wypasano zwierzęta.

Najstarszy rysunek przedstawia schronisko w 1780 – była to prosta budowla ze stromym dachem, o konstrukcji zrębowej. Początkowo nazywano ją Eliasch Baude (Budą Eliasza) lub Jesaiasch Baude (Budą Jesaiasza), od właściciela Jesaiasza Siegela, następnie Schlesische Baude (Śląską Budą), a po 1787 Alte Schlesische Baude (Starą Śląską Budą) i ta nazwa się utrzymała. Do 1848 było w rękach rodziny Hallmannów, w 1888 przeszło w ręce rodziny Erlebachów i w tym roku dobudowano do niego werandę.

W tym okresie był to budynek o konstrukcji zrębowej, z naczółkowym dachem krytym gontem. Całość miała wygląd charakterystyczny dla architektury sudeckiej.

W 1897 niedaleko powstało schronisko nad Śnieżnymi Kotłami i w tym okresie wybudowano też drogę łączącą oba obiekty. W 1901 Alte Schlesische Baude przejął Franz Maiwald, który nadał jej rangę gospody (Gasthaus). W 1909 zaczął działać telefon, a powyżej schroniska powstał nowy budynek z wieloma miejscami noclegowymi. W 1912 uruchomiono nową sieć wodociągową, która zastąpiła starą, drewnianą.

W grudniu 1915 wybuchł pożar i strawił budynek – zdołano uratować tylko zwierzęta oraz kilka sprzętów domowych. Nowa, prowizoryczna buda, która stanęła na fundamentach starej, była skromna (był to okres I wojny światowej). W 1925 wprowadzono oświetlenie elektryczne, w miejsce gazowego (niedaleko schroniska zamontowano turbinę). W 1938 wybudowano kolejny obiekt noclegowy, który poprawił jakość i liczbę noclegów.

Po II wojnie światowej przejęło je PTTK – w 1966 dysponowało 70 miejscami dla turystów.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_PTTK_%E2%80%9EPod_%C5%81abskim_Szczytem%E2%80%9D

Isergebirge. Hochstein. Rgb 250.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 250 Nadana w dniu: 08.06.1906

Wysoki Kamień (niem. Hochstein im Isergebirge, 1058 m n.p.m.) – szczyt w Sudetach Zachodnich, położony w Wysokim Grzbiecie (Góry Izerskie), tuż nad Szklarską Porębą. Ze szczytu rozciąga się panorama na Karkonosze, Góry Izerskie, Góry Kaczawskie oraz Rudawy Janowickie.

W 1837 Schaffgotschowie, będący właścicielami tych terenów, wybudowali na szczycie schronisko Hochsteinbaude, jako jedne z pierwszych w Sudetach (w tym czasie rodzina ta wzniosła też schronisko nad Śnieżnymi Kotłami. W 1875 powstała wieża widokowa, ale w 1882 budynek schroniska spłonął. Szybko go odbudowano, choć według niektórych źródeł nie oferowano już noclegów. Po II wojnie światowej został zdewastowany i okradziony. Otwarto go ponownie dla turystów w 1947, ale posiadał tylko kilka miejsc noclegowych. W 1962 nieremontowane schronisko zamknięto, a w 1963 rozebrano.

Ciekawostką jest, że obecnie właścicielem szczytu Wysoki Kamień jest osoba prywatna, Paweł Gołba. Jest to przypadek precedensowy, żeby właścicielem szczytu została osoba prywatna. W tej chwili pan Gołba kończy budowę nowego schroniska na Wysokim Kamieniu. Sezonowo otwarty jest bufet.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wysoki_Kamie%C5%84

Riesengebirge. Motiv im Zackenral am Kochelfal. Rgb 254.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 254 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wodospad Szklarki (niem. Kochelfall) – drugi co do wysokości, po Wodospadzie Kamieńczyka (27 m wysokości) wodospad w polskich Karkonoszach.

Wodospad Szklarki usytuowany jest na wysokości 520 m n.p.m. i ma 13,3 m wysokości.

Jego wody spadają szeroką kaskadą, charakterystycznie zwężającą się ku dołowi i skręcająca spiralnie gdzie tworzy kocioł eworsyjny.

Wodospad oraz jego otoczenie stanowią enklawę Karkonoskiego Parku Narodowego.

Przy wodospadzie usytuowane jest schronisko „Kochanówka”, jedyny tego typu obiekt na terenie Piechowic, niedaleko granicy ze Szklarską Porębą.

Jest najczęściej odwiedzanym wodospadem w Karkonoszach z uwagi na położenie przy drodze E65 (krajowa 3) obok Szklarskiej Poręby. Sam wodospad leży nieco powyżej ujścia Szklarki do Kamiennej w malowniczym wąwozie wśród pięknego lasu mieszanego.

W XIX wieku ponad wodospadem został wybudowany przez Towarzystwo Karkonoskie (Riesengebirgsverein) niewielki jaz, którego otwarcie powodowało przez chwilę efektowny spadek wody.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wodospad_Szklarki

Isergebirge. Moltkefels – Tunnel. Rgb 342.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 342 Nadana w dniu: Nie do odczytania

Tunel kolejowy w Szklarskiej Porębie (Tunel pod Zbójnickimi Skałami, niem. Moltke-Tunnel) – jednotorowy tunel kolejowy w Szklarskiej Porębie w województwie dolnośląskim. Przez tunel przebiega linia kolejowa nr 311 z Jeleniej Góry do Harrachova, łącząca Polskę z Czechami, tzw. Kolej Izerska. Przechodzi przez granitowy stok Wysokiego Grzbietu w Górach Izerskich, poniżej Zbójnickich Skał, między stacjami Górzyniec a Szklarska Poręba Dolna.

Tunel o długości 145 m, o kształcie owalnym, wykończony w obudowie kamiennej z klińców. W ociosach tunelu wykonano kilka wnęk. Udostępnienie tunelu dla ruchu kolejowego nastąpiło 25 czerwca 1902. Tunel zelektryfikowany wraz z całą linią kolejową w 1923. Do 1945 nazwa tunelu upamiętniała Helmuta Karla Bernharda von Moltke – pruskiego generała i feldmarszałka, reformatora armii pruskiej, a potem niemieckiej.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Tunel_kolejowy_w_Szklarskiej_Por%C4%99bie

Riesengebirge. Erdmannsdorf. Partie im Schlosspark. Rgb 352(?)

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rg. 352(?) Nadana w dniu: 04.09.1908

Mysłakowice (niem. Erdmannsdorf-Zillerthal, Zillerthal) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, w gminie Mysłakowice, w Kotlinie Jeleniogórskiej, u podnóża Rudaw Janowickich w Sudetach Zachodnich.

Miejscowość jest siedzibą władz gminy Mysłakowice.

Przez miejscowość przepływa rzeka Łomnica oraz jej dopływy Jedlica i Głębocka Struga.

W 1945 wieś została włączona do Polski i przyjęła obecną nazwę. Jej dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec. W miejscowości obchodzone były Dni Tyrolskie nawiązujące do kultury osadników.

Riesengebirge. Partie in Bruckenberg mit Hotels Sanssouci u. Wang. Rgb 402.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 402 Nadana w dniu: 11.10.1909

Bierutowice (potocznie Karpacz Górny, niem. Brückenberg) − część miasta Karpacz (województwo dolnośląskie), granicząca z Karkonoskim Parkiem Narodowym. Dawniej samodzielna wieś, sąsiadująca z Karpaczem. Główną oś jednostki osadniczej stanowi ulica Karkonoska (przed 1945 zwana Brückenberger Chaussee).

Powstanie osady datowane jest na 1635, kiedy to w górskich dobrach Schaffgotschów osiedliło się 20 rodzin uciekinierów religijnych z Czech. W podobny sposób powstała Przesieka (1618), Karpacz (1623), Borowice (1644), Zachełmie (1650), Jagniątków (1678) oraz Budniki. Religijna geneza powstania wsi przyczyniła się do tego, że do 1945 roku była ona ostoją protestantyzmu.

Osada powstała przy istniejącym już w średniowieczu szlaku zwanym Śląską Drogą (początek najprawdopodobniej w XII w.), łączącym Śląsk z Czechami. Stąd też wyruszano w kierunku Śnieżki oraz znajdującej się na niej kaplicy św. Wawrzyńca. W XVIII w. osada wraz z Borowicami, Wilczą Porębą, Budnikami oraz z pojedynczymi budami rozrzuconymi na głównym grzbiecie Karkonoszy w okolicach Śnieżki wchodziła w skład tzw. Gebirgsbauden, czyli zbiorowej gminy górskiej, powstałej 15 (lub 17) listopada 1735, a będącej własnością Schaffgotschów z Cieplic. Siedzibą władz gminy stała się karczma sądowa w dzisiejszym domu wczasowym „Morskie Oko”, stanowiąca do momentu wybudowania Świątyni Wang centrum życia wsi. Drugim ośrodkiem zabudowy o nazwie Nowe Domy (Neuhäuser) były okolice obecnej pętli autobusowej Karpacz Górny, gdzie poza licznymi budami pasterskimi znajdowała się leśniczówka oraz powstała w 1668 gospoda „Brotbaude” (obecnie ośrodek wypoczynkowy „Stokrotka”; nazwa niemiecka pochodziła od chleba bądź nazwiska pierwszego gospodarza, pierwszą wzmiankowaną nazwą gospody była Krebsbaude). W 1747 roku w miejscowości naliczono 66 zagrodników i chałupników, których dzieci od roku 1782 mogły uczęszczać do szkoły. Do Karpacza Górnego należały w tym czasie rozległe połacie Karkonoszy i Pogórza Karkonoskiego, wraz z Małym oraz Wielkim Stawem, Polaną oraz Grabowcem. Tutejszy młyn, wzmiankowany w 1736 roku, został w 1844 zniszczony przez powódź wywołaną lawiną, która zeszła do Wielkiego Stawu i w późniejszym okresie nie został odbudowany.

Przełomowym momentem w dziejach wsi było wzniesienie z inicjatywy króla Prus Fryderyka Wilhelma IV oraz hrabiny von Reden sprowadzonego z Norwegii drewnianego kościółka, który poświęcono dnia 28 lipca 1844. Powstanie świątyni Wang spowodowało wzmożenie ruchu turystycznego oraz powstanie szeregu inwestycji służących turystyce. Istniejące tu od początku XVII wieku budy pasterskie nie mogły już sprostać obsłudze przybywających gości, dlatego w 1869 roku w pobliżu kościółka Wang zbudowano 23-pokojowy hotel, po którym wzniesiono kolejne obiekty (Hotel Germania i Villa Austria – późniejszy Waldschloss, obecnie Leśny Zamek (1890); Sanssouci – obecnie nieczynna Urocza; Franzenshöh – obecny DW Architekton). W 1867 roku wytyczono 3-metrowej szerokości drogę z Karpacza, którą w 1900 przedłużono w kierunku Sosnówki i Borowic. W 1909 powstał tor bobslejowy, a w 1912 skocznia narciarska. Projektowane przedłużenie istniejącej linii kolejowej Riesengebirgsbahn z Mysłakowic do Karpacza przez Karpacz Górny w kierunku Równi pod Śnieżką nie zostało zrealizowane z powodu wybuchu I wojny światowej.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bierutowice

Riesengebirge. Bruckenberg. Kirche Wang. Rgb. 404.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 404 Nadana w dniu: 04.09.1906

Bierutowice (potocznie Karpacz Górny, niem. Brückenberg) − część miasta Karpacz (województwo dolnośląskie), granicząca z Karkonoskim Parkiem Narodowym. Dawniej samodzielna wieś, sąsiadująca z Karpaczem. Główną oś jednostki osadniczej stanowi ulica Karkonoska (przed 1945 zwana Brückenberger Chaussee).

Powstanie osady datowane jest na 1635, kiedy to w górskich dobrach Schaffgotschów osiedliło się 20 rodzin uciekinierów religijnych z Czech. W podobny sposób powstała Przesieka (1618), Karpacz (1623), Borowice (1644), Zachełmie (1650), Jagniątków (1678) oraz Budniki. Religijna geneza powstania wsi przyczyniła się do tego, że do 1945 roku była ona ostoją protestantyzmu.

Osada powstała przy istniejącym już w średniowieczu szlaku zwanym Śląską Drogą (początek najprawdopodobniej w XII w.), łączącym Śląsk z Czechami. Stąd też wyruszano w kierunku Śnieżki oraz znajdującej się na niej kaplicy św. Wawrzyńca. W XVIII w. osada wraz z Borowicami, Wilczą Porębą, Budnikami oraz z pojedynczymi budami rozrzuconymi na głównym grzbiecie Karkonoszy w okolicach Śnieżki wchodziła w skład tzw. Gebirgsbauden, czyli zbiorowej gminy górskiej, powstałej 15 (lub 17) listopada 1735, a będącej własnością Schaffgotschów z Cieplic. Siedzibą władz gminy stała się karczma sądowa w dzisiejszym domu wczasowym „Morskie Oko”, stanowiąca do momentu wybudowania Świątyni Wang centrum życia wsi. Drugim ośrodkiem zabudowy o nazwie Nowe Domy (Neuhäuser) były okolice obecnej pętli autobusowej Karpacz Górny, gdzie poza licznymi budami pasterskimi znajdowała się leśniczówka oraz powstała w 1668 gospoda „Brotbaude” (obecnie ośrodek wypoczynkowy „Stokrotka”; nazwa niemiecka pochodziła od chleba bądź nazwiska pierwszego gospodarza, pierwszą wzmiankowaną nazwą gospody była Krebsbaude). W 1747 roku w miejscowości naliczono 66 zagrodników i chałupników, których dzieci od roku 1782 mogły uczęszczać do szkoły. Do Karpacza Górnego należały w tym czasie rozległe połacie Karkonoszy i Pogórza Karkonoskiego, wraz z Małym oraz Wielkim Stawem, Polaną oraz Grabowcem. Tutejszy młyn, wzmiankowany w 1736 roku, został w 1844 zniszczony przez powódź wywołaną lawiną, która zeszła do Wielkiego Stawu i w późniejszym okresie nie został odbudowany.

Przełomowym momentem w dziejach wsi było wzniesienie z inicjatywy króla Prus Fryderyka Wilhelma IV oraz hrabiny von Reden sprowadzonego z Norwegii drewnianego kościółka, który poświęcono dnia 28 lipca 1844. Powstanie świątyni Wang spowodowało wzmożenie ruchu turystycznego oraz powstanie szeregu inwestycji służących turystyce. Istniejące tu od początku XVII wieku budy pasterskie nie mogły już sprostać obsłudze przybywających gości, dlatego w 1869 roku w pobliżu kościółka Wang zbudowano 23-pokojowy hotel, po którym wzniesiono kolejne obiekty (Hotel Germania i Villa Austria – późniejszy Waldschloss, obecnie Leśny Zamek (1890); Sanssouci – obecnie nieczynna Urocza; Franzenshöh – obecny DW Architekton). W 1867 roku wytyczono 3-metrowej szerokości drogę z Karpacza, którą w 1900 przedłużono w kierunku Sosnówki i Borowic. W 1909 powstał tor bobslejowy, a w 1912 skocznia narciarska. Projektowane przedłużenie istniejącej linii kolejowej Riesengebirgsbahn z Mysłakowic do Karpacza przez Karpacz Górny w kierunku Równi pod Śnieżką nie zostało zrealizowane z powodu wybuchu I wojny światowej.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bierutowice

Riesengebirge. Bruckenberg. Rgb 407.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 407 Nadana w dniu: 14.08.1907

Bierutowice (potocznie Karpacz Górny, niem. Brückenberg) − część miasta Karpacz (województwo dolnośląskie), granicząca z Karkonoskim Parkiem Narodowym. Dawniej samodzielna wieś, sąsiadująca z Karpaczem. Główną oś jednostki osadniczej stanowi ulica Karkonoska (przed 1945 zwana Brückenberger Chaussee).

Powstanie osady datowane jest na 1635, kiedy to w górskich dobrach Schaffgotschów osiedliło się 20 rodzin uciekinierów religijnych z Czech. W podobny sposób powstała Przesieka (1618), Karpacz (1623), Borowice (1644), Zachełmie (1650), Jagniątków (1678) oraz Budniki. Religijna geneza powstania wsi przyczyniła się do tego, że do 1945 roku była ona ostoją protestantyzmu.

Osada powstała przy istniejącym już w średniowieczu szlaku zwanym Śląską Drogą (początek najprawdopodobniej w XII w.), łączącym Śląsk z Czechami. Stąd też wyruszano w kierunku Śnieżki oraz znajdującej się na niej kaplicy św. Wawrzyńca. W XVIII w. osada wraz z Borowicami, Wilczą Porębą, Budnikami oraz z pojedynczymi budami rozrzuconymi na głównym grzbiecie Karkonoszy w okolicach Śnieżki wchodziła w skład tzw. Gebirgsbauden, czyli zbiorowej gminy górskiej, powstałej 15 (lub 17) listopada 1735, a będącej własnością Schaffgotschów z Cieplic. Siedzibą władz gminy stała się karczma sądowa w dzisiejszym domu wczasowym „Morskie Oko”, stanowiąca do momentu wybudowania Świątyni Wang centrum życia wsi. Drugim ośrodkiem zabudowy o nazwie Nowe Domy (Neuhäuser) były okolice obecnej pętli autobusowej Karpacz Górny, gdzie poza licznymi budami pasterskimi znajdowała się leśniczówka oraz powstała w 1668 gospoda „Brotbaude” (obecnie ośrodek wypoczynkowy „Stokrotka”; nazwa niemiecka pochodziła od chleba bądź nazwiska pierwszego gospodarza, pierwszą wzmiankowaną nazwą gospody była Krebsbaude). W 1747 roku w miejscowości naliczono 66 zagrodników i chałupników, których dzieci od roku 1782 mogły uczęszczać do szkoły. Do Karpacza Górnego należały w tym czasie rozległe połacie Karkonoszy i Pogórza Karkonoskiego, wraz z Małym oraz Wielkim Stawem, Polaną oraz Grabowcem. Tutejszy młyn, wzmiankowany w 1736 roku, został w 1844 zniszczony przez powódź wywołaną lawiną, która zeszła do Wielkiego Stawu i w późniejszym okresie nie został odbudowany.

Przełomowym momentem w dziejach wsi było wzniesienie z inicjatywy króla Prus Fryderyka Wilhelma IV oraz hrabiny von Reden sprowadzonego z Norwegii drewnianego kościółka, który poświęcono dnia 28 lipca 1844. Powstanie świątyni Wang spowodowało wzmożenie ruchu turystycznego oraz powstanie szeregu inwestycji służących turystyce. Istniejące tu od początku XVII wieku budy pasterskie nie mogły już sprostać obsłudze przybywających gości, dlatego w 1869 roku w pobliżu kościółka Wang zbudowano 23-pokojowy hotel, po którym wzniesiono kolejne obiekty (Hotel Germania i Villa Austria – późniejszy Waldschloss, obecnie Leśny Zamek (1890); Sanssouci – obecnie nieczynna Urocza; Franzenshöh – obecny DW Architekton). W 1867 roku wytyczono 3-metrowej szerokości drogę z Karpacza, którą w 1900 przedłużono w kierunku Sosnówki i Borowic. W 1909 powstał tor bobslejowy, a w 1912 skocznia narciarska. Projektowane przedłużenie istniejącej linii kolejowej Riesengebirgsbahn z Mysłakowic do Karpacza przez Karpacz Górny w kierunku Równi pod Śnieżką nie zostało zrealizowane z powodu wybuchu I wojny światowej.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bierutowice

Riesengebirge. Ober-Petersdorf. Rgb 501.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 501 Nadana w dniu: 03.08.1908

Piechowice (do 1945 r. niem. Petersdorf) – miasto i gmina leżące na Śląsku, w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim.

W latach 1945-54 siedziba wiejskiej gminy Piechowice. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.

Miejscowość leży nad Kamienną, niewielką rzeką dorzecza Odry, dopływem Bobru oraz uchodzącym doń w Piechowicach dopływem – Małą Kamienną.

Do Piechowic należą części miejscowości (niektóre mają status osiedla): Górzyniec, Michałowice, Pakoszów, Piastów. W latach 1976-1997 dzielnicą Piechowic był także Jagniątków, przyłączony 1 stycznia 1998 r. do graniczącej z nim Jeleniej Góry. Miasto położone jest na wysokości 360–480 m n.p.m., a granica administracyjna sięga aż do wysokości 1509 m n.p.m., gdzie znajduje się drugi co do wielkości szczyt Karkonoszy – Wielki Szyszak. Gmina graniczy z gminami: Jelenia Góra, Stara Kamienica, Szklarska Poręba oraz z Czechami (przez szczyty Karkonoszy).

Założone na przełomie XIII i XIV wieku, prawa miejskie uzyskało dopiero w 1967 r.(przy czym sąsiednie wsie jako osiedla znalazły się w obrębie nowopowstałego miasta). Geneza miasta wiąże się z Hansem Paterem, który zbudował młyn na terenie dzisiejszych Piechowic na początku XIV w. – stąd też nasiębierne koło młyńskie we współczesnym herbie miasta. Późniejsze wieki przyniosły rozwój tradycji szklarskich, podobnie jak w sąsiedniej Szklarskiej Porębie. Nowoczesny przemysł pojawił się w Piechowicach w XX w., co wynika z doprowadzenia kolei (w grudniu 1891 r., przedłużona do Szklarskiej Poręby i Korzenova w czerwcu 1902 r.) i budowy zakładów. Z uwagi na brak działań wojennych w czasie II wojny światowej przeniesiono do Piechowic produkcję z niektórych zakładów Berlina. Pozostały z tego okresu instalacje obronne (np. bunkry w Cichej Dolinie – obecnie znane w Polsce siedlisko nietoperzy).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Piechowice

Riesengebirge. Partie in Hain. Rgb 554.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb 554 Nadana w dniu: 21.08.1908

Przesieka (do 1945 niem. Hain, do 1946 Matejkowice) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, w gminie Podgórzyn, w centrum Karkonoszy w Dolinie Czerwienia, Podgórnej i Myi, na wysokości 480–650 m n.p.m. na stoku Złotego Widoku.

Pierwsza pewna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1618 r. (wzmianka z 1387 dotyczyła w istocie Podgórzyna Górnego). W 1632 r. Przesieka została podarowana przez cesarza Georgowi Andreasowi Schwinghammerowi, weteranowi wojny 30-letniej. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego. Po wojnie dzięki informacji por. Zygmunta Bratkowskiego ekipa prof. Stanisława Lorentza w restauracji Waldschlösschen odnalazła na początku lipca 1945 zaginione dzieła Jana Matejki, stąd nazwa Matejkowice.

Atrakcjami Przesieki są: Wodospad Podgórnej (547 m n.p.m.), Waloński Kamień, Chybotek, Kaskada Myi. Wieś słynie z pięknych widoków i malowniczego położenia. Często są tu organizowane plenery malarskie i fotograficzne. Z takich punktów widokowych, jak np. „Złoty Widok” można podziwiać panoramę Karkonoszy oraz Kotlinę Jeleniogórską. O atrakcyjności turystycznej miejscowości stanowi również bliskość wielu znanych zabytków: Zamek Chojnik (1 godzina piechotą), KarpaczŚwiątynia Wang (1,5 godziny), Przełęcz Karkonoska (2 godziny), Śnieżne Kotły (3 godziny). Znajduje się tu wiele domów wypoczynkowych i pensjonatów. Istniejąca tu niegdyś gospoda „Pod Lipami” (niem. Gasthaus zur groβen Linde, następnie Lindenschänke) spłonęła 2 kwietnia 1986.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Przesieka_%28wojew%C3%B3dztwo_dolno%C5%9Bl%C4%85skie%29

Hain im Riesengebirge. An der Dresslertafel. Rgb 564.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 564 Nadana w dniu: 19.06.1909

Przesieka (do 1945 niem. Hain, do 1946 Matejkowice) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, w gminie Podgórzyn, w centrum Karkonoszy w Dolinie Czerwienia, Podgórnej i Myi, na wysokości 480–650 m n.p.m. na stoku Złotego Widoku.

Pierwsza pewna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1618 r. (wzmianka z 1387 dotyczyła w istocie Podgórzyna Górnego). W 1632 r. Przesieka została podarowana przez cesarza Georgowi Andreasowi Schwinghammerowi, weteranowi wojny 30-letniej. Po II wojnie światowej, dzięki informacji por. Zygmunta Bratkowskiego ekipa prof. Stanisława Lorentza w restauracji Waldschlösschen odnalazła na początku lipca 1945 zaginione dzieła Jana Matejki, stąd nazwa Matejkowice.

Atrakcjami Przesieki są: Wodospad Podgórnej (547 m n.p.m.), Waloński Kamień, Chybotek, Kaskada Myi. Wieś słynie z pięknych widoków i malowniczego położenia. Często są tu organizowane plenery malarskie i fotograficzne. Z takich punktów widokowych, jak np. „Złoty Widok” można podziwiać panoramę Karkonoszy oraz Kotlinę Jeleniogórską. O atrakcyjności turystycznej miejscowości stanowi również bliskość wielu znanych zabytków: Zamek Chojnik (1 godzina piechotą), KarpaczŚwiątynia Wang (1,5 godziny), Przełęcz Karkonoska (2 godziny), Śnieżne Kotły (3 godziny). Znajduje się tu wiele domów wypoczynkowych i pensjonatów. Istniejąca tu niegdyś gospoda „Pod Lipami” (niem. Gasthaus zur groβen Linde, następnie Lindenschänke) spłonęła 2 kwietnia 1986. W 2014 dla zwiedzających udostępniono urządzony na powierzchni 1,5 ha ogród japoński.

Adolf Dressler (ur. w 1833 we Wrocławiu, zm. w 1881 tamże) – niemiecki malarz, pejzażysta. Od 1867 często malował pejzaże Karkonoszy i okolic, które wkrótce stały się jego głównym tematem. W karkonoskiej Przesiece, na jednej ze skałek, znajduje się pamiątkowa płyta (widoczna na pocztówce) z napisem „Adolfowi Dresslerowi 1833-1881 Malarzowi Przesieki”, na miejscu oryginalnej tablicy niemieckiej z inskrypcją o podobnej treści.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Przesieka_%28wojew%C3%B3dztwo_dolno%C5%9Bl%C4%85skie%29

Queistral. Die Sperrmauer bei Marklissa. Rgb 627.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 627 Nadana w dniu: 25.08.1907

Zespół budowli stopnia wodnego Leśna wraz z elektrownią znajdującą się na rzece Kwisa w miejscowości Leśna (niem. Marklissa).

Elektrownia Leśna to najstarsza, a zarazem pierwsza zawodowa elektrownia wodna Polski. Stopień wodny Leśna, stanowiący od początku swego istnienia dzieło techniki – awansował współcześnie do rangi dobra kultury, fascynując niepowtarzalnością krajobrazu, a także wkomponowaniem zapory, zabudowań elektrowni i jej mechanizmów w świat przyrody.

Budowę pierwszego zbiornika wodnego rozpoczęto w 1901 roku w ramach programu ochrony powodziowej Dolnego Śląska, opracowanego na przełomie XIX i XX wieku przez profesora Ottona Intzego, a rozwiniętego przez kierującego inwestycją dr inż. Curta Bachmanna. Wstępny projekt poszerzono w 1905 roku i rozpoczęto budowę elektrowni wodnej. Pierwsze trzy turbozespoły oddano do eksploatacji w 1907 roku, kolejne dwa – w 1908. Do dzisiaj utrzymano oryginalne wyposażenie maszynowni i unikatowe rozwiązania hydrotechniczne zbiornika wodnego i urządzeń zrzutowych.

 

Queistal. Blick vom Adlerstein. Rgb 631.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 631 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kwisa (niem. Queis) – rzeka w południowo-zachodniej Polsce, płynie przez województwo dolnośląskie i lubuskie, lewy (najdłuższy) dopływ Bobru, długość 126,8 km, powierzchnia zlewni 1026 km (z czego na terenie kraju 994,9 km²), źródła na wysokości ok. 1020 m n.p.m., ujście – ok. 110 m n.p.m.

Płynie przez Pogórze Izerskie i kompleks leśny Borów Dolnośląskich. Zasila Bóbr w okolicach Żagania.

Motive im Queistal. Rgb 632.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 632 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kwisa (niem. Queis) – rzeka w południowo-zachodniej Polsce, płynie przez województwo dolnośląskie i lubuskie, lewy (najdłuższy) dopływ Bobru, długość 126,8 km, powierzchnia zlewni 1026 km (z czego na terenie kraju 994,9 km²), źródła na wysokości ok. 1020 m n.p.m., ujście – ok. 110 m n.p.m.

Płynie przez Pogórze Izerskie i kompleks leśny Borów Dolnośląskich. Zasila Bóbr w okolicach Żagania.

Riesengebirge. Partie in Arnsdorf. Rgb 771. KOPIA.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 771

Miłków (do 1945 Arnsdorf, do marca 1946 Hlondów) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, w gminie Podgórzyn. Jej część stanowi Brzezie Karkonoskie.

Zwarta i łańcuchowa zabudowa tej miejscowości ciągnie się w górę potoku Miłkówka ponad 4 km. Od XVII do XIX wieku Miłków był wraz z Karpaczem ośrodkiem zielarstwa, którym parali się tzw. laboranci.

Za: http://pl.wikipedia.org

Riesengebirge. Arnsdorf. Strassenpartie. Rgb. 773

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 773 Nadana w dniu: 21.12.1926

Miłków (do 1945 Arnsdorf, do marca 1946 Hlondów) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, w gminie Podgórzyn. Jej część stanowi Brzezie Karkonoskie.

Zwarta i łańcuchowa zabudowa tej miejscowości ciągnie się w górę potoku Miłkówka ponad 4 km. Od XVII do XIX wieku Miłków był wraz z Karpaczem ośrodkiem zielarstwa, którym parali się tzw. laboranci.

Za: http://pl.wikipedia.org

Riesengebirge. Arnsdorf. Strassenpartie. Rgb. 773 KOPIA.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Rgb. 773

Miłków (do 1945 Arnsdorf, do marca 1946 Hlondów) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, w gminie Podgórzyn. Jej część stanowi Brzezie Karkonoskie.

Zwarta i łańcuchowa zabudowa tej miejscowości ciągnie się w górę potoku Miłkówka ponad 4 km. Od XVII do XIX wieku Miłków był wraz z Karpaczem ośrodkiem zielarstwa, którym parali się tzw. laboranci.

Za: http://pl.wikipedia.org

Riesengebirge. Am grossen Teich. Blick nach Proinz-Heinrich-Baude u. Schneekoppe. Rgb 802.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 802

Widok na Wielki Staw,  Schronisko im. Księcia Henryka i Śnieżkę.

Wielki Staw (niem. Großer Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Wielki Staw położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, w kotle polodowcowym, na północno-wschodnim zboczu Smogorni.

Jest to największe polodowcowe jezioro cyrkowe Karkonoszy o powierzchni 8,321 ha wypełniające polodowcową misę, zamkniętą moreną i skalnym ryglem położone na wysokości (1225 m n.p.m.). Maksymalna głębokość stawu osiąga 24,4 m, długość linii brzegowej wynosi 1540 m. Brzegi stawu otoczone są roślinnością subalpejską wierzba lapońska, brzoza karłowata, kosodrzewina. W wodach rośnie relikt epoki polodowcowej poryblin jeziorny, żyje tu wirek Otomesostoma auditivum, traszka górska (najwyższe stanowisko w Karkonoszach) i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Staw charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez większą część roku staw pokryty jest lodem. Przez staw przepływa Biały Potok dopływ Łomnicy, którego źródła znajdują się na zachodniej ścianie Kotła Wielkiego Stawu.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_Staw_%28jezioro_w_Karkonoszach

 

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka

Riesengebirge. Donat-Denkmal am grossen Teich. Rgb 803.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 803 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Staw (niem. Großer Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Wielki Staw położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, w kotle polodowcowym, na północno-wschodnim zboczu Smogorni.

Jest to największe polodowcowe jezioro cyrkowe Karkonoszy o powierzchni 8,321 ha wypełniające polodowcową misę, zamkniętą moreną i skalnym ryglem położone na wysokości (1225 m n.p.m.). Maksymalna głębokość stawu osiąga 24,4 m, długość linii brzegowej wynosi 1540 m. Brzegi stawu otoczone są roślinnością subalpejską wierzba lapońska, brzoza karłowata, kosodrzewina. W wodach rośnie relikt epoki polodowcowej poryblin jeziorny, żyje tu wirek Otomesostoma auditivum, traszka górska (najwyższe stanowisko w Karkonoszach) i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Staw charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez większą część roku staw pokryty jest lodem. Przez staw przepływa Biały Potok dopływ Łomnicy, którego źródła znajdują się na zachodniej ścianie Kotła Wielkiego Stawu.

Donat Denkmal – pomnik w formie kamiennego kopca zbudowany w 1893 przez Karkonoskie Towarzystwo Górskie (RGV) nad krawędzią Wielkiego Stawu dla upamiętnienia zmarłych założycieli (3.08.1880) RGV Theodora Donata (zm. 1890) i E. Fiecka. Z czasem pomnik był już tylko poświęcony Donatowi i stał się miejscem gdzie składano pamiątkowe głazy z różnych stron świata, dokąd udawali się członkowie RGV. Po 1945 roku pomnik został zdewastowany jako obcy kulturowo.

Schreiberhau. Quarksteine, Blick nach den Pferdekopfsteinen. Rgb 828.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Rgb. 828 Nadana w dniu: Nieczytelna

Końskie Łby (niem. Pferdekopfstein) – formacja skalna w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy.

Skały „Końskie Łby” położone są w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w zachodniej części Karkonoszy, na północnym zboczu Szrenicy w pobliżu górnej stacji wyciągu.

Jest to forma skalna, składająca się z kilku granitowych ostańców, które swoim charakterystycznym kształtem przypominają końskie łby. Położona na wysokości około 1240 m n.p.m. Góruje nad Szklarską Porębą. Nie ma imponujących rozmiarów, wznosi się na wysokość kilku metrów. Jest jedną z bardziej fantazyjnych i malowniczych skał w Karkonoszach. Fantazyjne kształty skały to efekt złożonego i długotrwałego procesu erozyjnego i denudacyjnego. Najpierw woda wnikająca w skały wzdłuż spękań skalnych wielokrotnie zamarzała i rozmarzała pomiędzy ziarnami mineralnymi, krusząc je. Prawdopodobnie działo się to w czasie zlodowacenia bałtyckiego, a może i wcześniejszych zlodowaceń. Późniejsza erozja doprowadziła do usunięcia zwietrzałych partii i wykształcenia obecnego kształtu.

Końskie Łby zaliczane są do ciekawszych i najchętniej odwiedzanych skałek karkonoskich. Można tu obserwować spękania biegnące w trzech kierunkach oraz nieregularne (cios granitowy) oraz kociołki wietrzeniowe.

Riesengebirge. Prinz-Heinrich-baude, 1423 m.u. M. Rgb 836.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 836 Nadana w dniu: Bez obiegu

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka

Riesengebirge. Schlingebaude mit Teichrander. Rgb 842.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 842 Nadana w dniu: 19.07.1910

Schronisko na (Starej) Polanie – nieistniejący obiekt, który znajdował się na Starej Polanie (1067 m n.p.m.) w Karkonoszach, przy szlaku z Karpacza do schroniska „Strzecha Akademicka” (tzw. Śląskim Trakcie).

Polana powstała wskutek wyrębu drewna w XVII wieku, z którego wyrabiano węgiel drzewny.

Pierwszy budynek na Polanie powstał już przed 1670 – była to buda pasterska, służąca wędrowcom jako schronienie (mogła się pojawić już przed 1652). Około 1702 istniała także inne buda pasterska, rozebrana dopiero w 1955 (w XX wieku służyła jako budynek gospodarczy).

W 1894 wybudowano normalne schronisko – nosiło ono nazwę Schlingelbaude (nazwa ta pojawia się już w 1670). Uznawane było za jeden z najpiękniejszych obiektów w Karkonoszach. Jego pierwszym właścicielem był Heinrich Einert, a później kupił je hrabia Schaffgotsch i oddał w dzierżawę Heinrichowi Scholzowi, karczmarzowi z Borowic.

Schronisko z 1894 dysponowało 15 pokojami noclegowymi (w 1914) o bardzo wysokim standardzie i znakomitą restauracją. Był to dwupiętrowy budynek o konstrukcji murowano-drewnianej, ze stromym dwuspadowym dachem. Stylowo nawiązywał do wzorców szwajcarskich. Obiekt pełnił funkcję schroniska-pensjonatu, a początkowo chciano nawet wykorzystać pobliskie źródło do celów zdrowotnych. Później zrezygnowano z tych planów.

Schronisko kilkukrotnie przebudowywano, więc zatraciło swój pierwotny, alpejski charakter. Na początku zwiększono liczbę miejsc noclegowych oraz obudowano balkony oraz werandy. W 1924 zwiększono liczbę do 50 miejsc i zamieniono Schlingelbaude w hotel górski (Berghotel) o wysokim standardzie usług.

W latach 30. XX w. istniała tam klimatologiczna stacja meteorologiczna (wys. 1 077 m n.p.m., 50°46′N 15°42′E). Średnie wartości roczne z lat 1931-1940: temperatura powietrza +3,7°C (najzimniejsze: styczeń -4,2°C i luty -4,5°C; najcieplejsze: lipiec +12,6°C i sierpień +12,0°C); opady 1 349 mm (najwięcej: czerwiec 149 mm i sierpień 185 mm, najmniej: styczeń 70 mm i grudzień 65 mm).

Po II wojnie światowej schronisko zostało przejęte przez PTTK; nazwano imieniem Bronisława Czecha (w 1951). Schronisko cieszyło się dużą popularnością i w latach 60. XX wieku po raz kolejny zwiększono liczbę miejsc noclegowych – tym razem do 60. 11 grudnia 1966 strawił je pożar. Akcję gaśniczą utrudniał głęboki śnieg, który zalegał okoliczne drogi. Plany odbudowy nie doczekały się realizacji i od tego momentu Polana jest niezabudowana (resztki schroniska usunięto w początku lat 80-tych XX wieku).

 

Riesengebirge. Mannsteine mit Blick auf Hohes Rad und Schneegruben. Rgb 848.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 848 Nadana w dniu: 24.08.1908

Szczyt Czeskie Kamienie i widok na Wielki Szyszak oraz Śnieżne Kotły.

Czeskie Kamienie (czes. Mužské kameny, niem. Mannsteine, 1416 m n.p.m.) – szczyt w Sudetach Zachodnich w paśmie Karkonoszy (Śląski Grzbiet) oraz grupa skał o tej samej nazwie. Wraz z leżącymi na wschodzie Śląskimi Kamieniami tworzą rozległą kulminację grzbietu. Nieopodal szczytu, na jednym z głazów wykuta jest data 14 stycznia 1929 r., upamiętniająca śmierć w czasie burzy śnieżnej dziennikarza czeskiego Rudolfa Kalmana.

Przez Czeskie Kamienie przebiega granica między Polską a Czechami..

 

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Czeskie_Kamienie

Riesengebirge. Madelstegbaude. Rgb 952.

Schronisko U dívčí lávky (niem. Madelstegbaude; pol. Dziewicze Ławki) u zbiegu Łaby i Białej Łaby po czeskiej stronie Karkonoszy.

Dolina Białej Łaby to dzika dolina pochodzenia lodowcowego o długości ok. 7 km, położona po czeskiej stronie Karkonoszy. Ciągnie się od Białej Łąki (Bílá louka) na wschodzie do rozdroża Dziewicze Ławki (U dívčí lávky) na zachodzie, gdzie łączy się z Doliną Łaby. Dolny odcinek doliny zwarty jest urwiskami Małego Szyszaka (Mali Šišák) oraz Srebrnego Grzbietu (Stříbrný hřbet) od północy i Kozich Grzbietów (Kozí hřbety) od południa. Płynąca nią na zachód Biała Łaba tworzy kaskady i małe wodospady.

Riesengebirge. Schwarzschlagbaude. Rgb 970a.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 970a Nadana w dniu: 15.07.1912

Widok na nieistniejące schronisko  położone na szczycie Czarnej Góry.

Czarna Góra (Černá hora) to wzniesienie położone w Czechach, na południowy wschód od Peca pod Śnieżką (Pec pod Sněžku), w południowo-wschodniej części Karkonoszy, na obszarze czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego.
Jest to jedno z wyższych wzniesień w bocznym grzbiecie odchodzącym od Czeskiego Grzbietu w masywie Luční hory. Grzbiet ten nosi czeską nazwę Černohorská hornatina i wchodzi w skład tzw. Grzbietów Południowych po czesku Krkonošské rozsochy.

 

Wekelsdorfer Felsen. Partie Zahnstocher. Rgb 1 010.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 1010 Nadana w dniu: 11.11.1908

Adršpašskoteplické skály (także Adršpašsko-teplické skály, niem. Adersbach-Weckelsdorfer Felsenstadt) – masyw górski w Sudetach Środkowych, w Czechach, będący fragmentem Gór Stołowych (czes. Broumovska vrchovina), na południe od Kotliny Broumovskiej, w pobliżu miasteczka Teplice nad Metují oraz wsi Adršpach, w północno-wschodnich Czechach.

Przez długie lata wiedza o skalnych miastach, leżących w okolicach Teplic nad Metují i Adrszpachu, była stosunkowo niewielka. Okoliczni mieszkańcy szukali w nich schronienia, kiedy czuli się zagrożeni w swych domostwach. Dopiero około roku 1700 z sąsiedniego Śląska zaczęli przybywać do Adrszpachu pionierzy turystyki. Najstarszy wizerunek Adršpašskich skál pochodzi z roku 1739.

Wiele znaczących postaci historycznych miało okazję podziwiać Skalne Miasto w Adrszpachu i Teplicach. Między innymi królowa pruska Luiza, król polski i elektor saski August II Mocny, hrabia Franz Anton von Sporck z pobliskiego Kuksu, cesarz Józef II, cesarz austriacki Karol I, Johann Wolfgang Goethe i wielu innych.

W roku 1824 wśród skał wybuchł wielki pożar lasu trwający kilka tygodni, który zniszczył prawie całą roślinność leśną. Dopiero wówczas skalne labirynty stały się bardziej dostępne, a właściciele tych ziem rozpoczęli budowanie pierwszej sieci szlaków turystycznych w Adrszpachu.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki

Adersbacher Felsen.Eingang. Rgb 1 057.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 1057

Adršpašskoteplické skály (także Adršpašsko-teplické skály, niem. Adersbach-Weckelsdorfer Felsenstadt) – masyw górski w Sudetach Środkowych, w Czechach, będący fragmentem Gór Stołowych (czes. Broumovska vrchovina), na południe od Kotliny Broumovskiej, w pobliżu miasteczka Teplice nad Metují oraz wsi Adršpach, w północno-wschodnich Czechach.

Schreiberhau i. Rsgb. Hotel Josephinenhutte im winter. Rgb 1 117.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Rgb. 1 117 / 08 68962 Nadana w dniu: Nieczytelna

Huta szkła „Józefina” w Szklarskiej Porębie została otwarta w 1842 r. i od razu zyskała tu miano najnowocześniejszej i największej. Dziś nosi nazwę „Julia”. Można przypuszczać, że w tym samym okresie powstał Hotel Josephinenhutte (znany dzisiaj jako Willa Józefina). Dyrekcję nad hutą Józefina objął Franz Pohl, szanowany technolog hutniczy. Produkcja w hucie obejmowała: szkła szlifowane i rytowane, szkło ołowiowe, lustra, szkło barwione w masie. Lata świetności zaowocowały uznaniem huty jako jednej z najlepszych na świecie, w szczególności od momentu światowej wystawy przemysłowej w Londynie w 1851 r.

Za: http://www.willajozefina.com.pl/pl/

Riesengebirge im Winter. Wiesenbaude mit Schneekoppe. Rgb 1 124.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Rgb. 1 124 Nadana w dniu: 18.12.1908

Luční bouda (niem. Wiesenbaude, w wolnym tłumaczeniu Łąkowe Schronisko) – górskie schronisko turystyczne w Czechach, w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Obecnie reklamuje się jako luksusowy hotel i browar, najwyżej położony w Środkowej Europie. Piwo warzy się tutaj od 2012 roku, wykorzystując w tym celu wodę z Białej Łaby. Z uwagi na wysokość n.p.m., przy produkcji miejscowego piwa Paroháč konieczne było zmodyfikowanie typowego dla browarów procesu produkcyjnego – z uwagi na niższe ciśnienie atmosferyczne woda wrze tutaj już przy temperaturze 94 stopni Celsjusza.

Na południe od schroniska, na przełęczy znajdującej się między szczytami Studniční hora oraz Luční hora, znajduje się przebudowana w 1927r. kapliczka, pełniąca obecnie funkcję mauzoleum ofiar Karkonoszy z nazwiskami ludzi, którzy zginęli w czasie wędrówek górskich.

Górskie schronisko położone na obszarze czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego (cz. Krkonošský národní park KRNAP), na wysokości (1410 m n.p.m.) na Białej Łące (cz. Bílá louka) w Czechach, na południowy zachód od Przełęczy pod Śnieżką, w pobliżu granicy państwowej z Polską, gdzie Śląski Grzbiet łączy się z Czeskim Grzbietem.

Schronisko stanowi zespół kilku dużych obiektów murowanych. Jest to największe i jedno z najstarszych schronisk w Karkonoszach. W budynku swoją placówkę ma także Horská služba.

Pierwszym obiektem, jaki powstał w miejscu obecnego schroniska przy starym „solnym szlaku” łączącym stronę czeską z Jelenią Górą, była buda pasterska postawiona na początku XVII wieku. W okresie zakładania gospodarstw pasterskich, a szczególnie wojny trzydziestoletniej, uciekająca wysoko w góry przed wojskami, rabunkami i chorobami miejscowa ludność oraz uchodźcy protestanccy założyli tu małą osadę składającą się z kilku chat (w XIX w. odnaleziono kamień węgielny z datą 1623). W późniejszym okresie stare budy pasterskie przyjęły funkcje prymitywnego schroniska dla turystów. Pierwsza pisemna wzmianka o funkcjonowaniu schroniska pochodzi z 1707 roku. Pod koniec XVIII w., kiedy większość karkonoskich bud była drewniana, lub co najwyżej posiadała kamienną podmurówkę, Luční bouda była już w całości kamienna. Na mapie Czech z 1720 roku można ją znaleźć pod nazwą Weisewiesenbaude, czyli Buda na Białej Łące. Jej właścicielami była w tym czasie hrabiowska rodzina Morzinów. Pierwsze budynki obecnego schroniska powstały pod koniec XIX wieku. 2 października 1938 r. schronisko spaliły wycofujące się wojska czechosłowackie. W czasie II wojny światowej obiekt odbudowano – turyści mieli tutaj bardzo komfortowe warunki, korzystał też z niego Wehrmacht. Stacjonował w nim oddział komandosów niemieckich, który na Śnieżce i jej zboczach odbywał ćwiczenia przed atakiem na Norwegię. Niemcy szkolili żołnierzy, ponieważ klimat tu panujący i średnia roczna temperatura stwarzają warunki podobne do strefy koła podbiegunowego. W latach 19431944 na południowym stoku Śnieżki ustawiono działa artylerii przeciwlotniczej i urządzenia do łączności, gdyż od tej strony spodziewano się nalotów alianckich.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Lucni_bouda