Widok na Wielki Staw,  Schronisko im. Księcia Henryka i Śnieżkę.

Wielki Staw (niem. Großer Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Wielki Staw położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, w kotle polodowcowym, na północno-wschodnim zboczu Smogorni.

Jest to największe polodowcowe jezioro cyrkowe Karkonoszy o powierzchni 8,321 ha wypełniające polodowcową misę, zamkniętą moreną i skalnym ryglem położone na wysokości (1225 m n.p.m.). Maksymalna głębokość stawu osiąga 24,4 m, długość linii brzegowej wynosi 1540 m. Brzegi stawu otoczone są roślinnością subalpejską wierzba lapońska, brzoza karłowata, kosodrzewina. W wodach rośnie relikt epoki polodowcowej poryblin jeziorny, żyje tu wirek Otomesostoma auditivum, traszka górska (najwyższe stanowisko w Karkonoszach) i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Staw charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez większą część roku staw pokryty jest lodem. Przez staw przepływa Biały Potok dopływ Łomnicy, którego źródła znajdują się na zachodniej ścianie Kotła Wielkiego Stawu.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_Staw_%28jezioro_w_Karkonoszach

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka