Riesengebirge. Rennerbaude. No 9 275.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 9 275 Nadana w dniu: 05.05.1901

Petrova bouda (Petrovka, niem. Peterbaude) – aktualnie nieistniejące czeskie schronisko górskie w rejonie Hutniczego Grzbietu w Karkonoszach. Schronisko wybudowano około roku 1790, a na docelowe miejsce przeniesiono w 1811. Ostatni kształt bouda uzyskała po gruntownej przebudowie z lat 1886-87. Obecnie planowana jest odbudowa obiektu po pożarze, jednak w mniejszej skali niż wcześniejsze schronisko. Nazwa Petrovki pochodzi od nazwiska założyciela – Jana Pittermanna. Schronisko oferowało 150-220 miejsc noclegowych.

Od 2008 (lub od roku wcześniejszego) schronisko pozostawało zamknięte; poprzedni właściciel opuścił obiekt z powodu fatalnego stanu technicznego budynku oraz nieopłacalności jego remontu. Obecny właściciel (prowadzący również nieodległą chatę Špindler) przygotowywał rekonstrukcję obiektu, nie wykluczając jednakże z powodu złego stanu technicznego jego rozbiórki i postawienia nowego budynku.

W lipcu 2011 w kuchni schroniska wybuchł pożar, ale udało się go ugasić. 1 sierpnia po raz kolejny pojawił się ogień – spłonęły niemal całkowicie wszystkie trzy budynki, ocalało jedynie kilka zewnętrznych ścian[2]. Na razie nie są znane przyczyny pożaru, ale podejrzewa się podpalenie. Planowana jest odbudowa schroniska.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Petrova_bouda

Riesengebirge. Kynwasser mit Kynast. No 30 613.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 30 613

Choiniec (niem. Kynwasser) – potok w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach i Kotlinie Jeleniogórskiej, lewy dopływ Podgórnej.

Źródła poniżej Przełęczy pod Kopistą w Karkonoskim Padole Śródgórskim. Płynie łukiem na wschód i północny wschód, przecina Pogórze Karkonoskie, przepływa między Żarem i Chojnikiem a Rudziankami i Chełmem. Wypływa na obszar Kotliny Jeleniogórskiej i poniżej Podgórzyna Dolnego uchodzi do Podgórnej.

Wzdłuż środkowego biegu Choińca biegnie żółty szlak turystyczny z Podgórzyna na Zamek Chojnik. W miejscu zwanym Żelaznym Mostem przecinają go zielony z Zachełmia na Chojnik oraz  czarny z Przesieki na Chojnik.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Choiniec_%28dop%C5%82yw_Podg%C3%B3rnej%29

Riesengebirge. Alte Schles. Baude. Rgb 244.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 244 Nadana w dniu: 11.06.1908

Schronisko PTTK „Pod Łabskim Szczytem” (niem. Alte Schlesische Baude) – schronisko górskie w Karkonoszach w woj. dolnośląskim na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Najbliższe miasto to Szklarska Poręba.

Schronisko rozlokowane jest na hali pod Łabskim Szczytem na krawędzi Łabskiego Kotła i na wysokości 1168 m n.p.m.

Schronisko należy do najstarszych w Karkonoszach, powstało w czasie wojny 30-letniej (1618-1648) jako jedna z pierwszych bud pasterskich (lub leśniczówki), dającym jednocześnie schronienie wędrowcom, a w czasie epidemii, która wówczas wybuchła, buda strzegła Czeskiej Ścieżki.

Wraz ze wzrostem zainteresowania górami i rozwojem turystyki w Karkonoszach stare budy pasterskie zaczęły zmieniać swój wygląd, stając się schroniskami górskimi. W okolicy schroniska jeszcze na przełomie XVIII i XIX wieku wypasano zwierzęta.

Najstarszy rysunek przedstawia schronisko w 1780 – była to prosta budowla ze stromym dachem, o konstrukcji zrębowej. Początkowo nazywano ją Eliasch Baude (Budą Eliasza) lub Jesaiasch Baude (Budą Jesaiasza), od właściciela Jesaiasza Siegela, następnie Schlesische Baude (Śląską Budą), a po 1787 Alte Schlesische Baude (Starą Śląską Budą) i ta nazwa się utrzymała. Do 1848 było w rękach rodziny Hallmannów, w 1888 przeszło w ręce rodziny Erlebachów i w tym roku dobudowano do niego werandę.

W tym okresie był to budynek o konstrukcji zrębowej, z naczółkowym dachem krytym gontem. Całość miała wygląd charakterystyczny dla architektury sudeckiej.

W 1897 niedaleko powstało schronisko nad Śnieżnymi Kotłami i w tym okresie wybudowano też drogę łączącą oba obiekty. W 1901 Alte Schlesische Baude przejął Franz Maiwald, który nadał jej rangę gospody (Gasthaus). W 1909 zaczął działać telefon, a powyżej schroniska powstał nowy budynek z wieloma miejscami noclegowymi. W 1912 uruchomiono nową sieć wodociągową, która zastąpiła starą, drewnianą.

W grudniu 1915 wybuchł pożar i strawił budynek – zdołano uratować tylko zwierzęta oraz kilka sprzętów domowych. Nowa, prowizoryczna buda, która stanęła na fundamentach starej, była skromna (był to okres I wojny światowej). W 1925 wprowadzono oświetlenie elektryczne, w miejsce gazowego (niedaleko schroniska zamontowano turbinę). W 1938 wybudowano kolejny obiekt noclegowy, który poprawił jakość i liczbę noclegów.

Po II wojnie światowej przejęło je PTTK – w 1966 dysponowało 70 miejscami dla turystów.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_PTTK_%E2%80%9EPod_%C5%81abskim_Szczytem%E2%80%9D

Schreiberhau. Quarksteine, Blick nach den Pferdekopfsteinen. Rgb 828.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Rgb. 828 Nadana w dniu: Nieczytelna

Końskie Łby (niem. Pferdekopfstein) – formacja skalna w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy.

Skały „Końskie Łby” położone są w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w zachodniej części Karkonoszy, na północnym zboczu Szrenicy w pobliżu górnej stacji wyciągu.

Jest to forma skalna, składająca się z kilku granitowych ostańców, które swoim charakterystycznym kształtem przypominają końskie łby. Położona na wysokości około 1240 m n.p.m. Góruje nad Szklarską Porębą. Nie ma imponujących rozmiarów, wznosi się na wysokość kilku metrów. Jest jedną z bardziej fantazyjnych i malowniczych skał w Karkonoszach. Fantazyjne kształty skały to efekt złożonego i długotrwałego procesu erozyjnego i denudacyjnego. Najpierw woda wnikająca w skały wzdłuż spękań skalnych wielokrotnie zamarzała i rozmarzała pomiędzy ziarnami mineralnymi, krusząc je. Prawdopodobnie działo się to w czasie zlodowacenia bałtyckiego, a może i wcześniejszych zlodowaceń. Późniejsza erozja doprowadziła do usunięcia zwietrzałych partii i wykształcenia obecnego kształtu.

Końskie Łby zaliczane są do ciekawszych i najchętniej odwiedzanych skałek karkonoskich. Można tu obserwować spękania biegnące w trzech kierunkach oraz nieregularne (cios granitowy) oraz kociołki wietrzeniowe.

Riesengebirge. Donat-Denkmal am grossen Teich. Rgb 803.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 803 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Staw (niem. Großer Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Wielki Staw położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, w kotle polodowcowym, na północno-wschodnim zboczu Smogorni.

Jest to największe polodowcowe jezioro cyrkowe Karkonoszy o powierzchni 8,321 ha wypełniające polodowcową misę, zamkniętą moreną i skalnym ryglem położone na wysokości (1225 m n.p.m.). Maksymalna głębokość stawu osiąga 24,4 m, długość linii brzegowej wynosi 1540 m. Brzegi stawu otoczone są roślinnością subalpejską wierzba lapońska, brzoza karłowata, kosodrzewina. W wodach rośnie relikt epoki polodowcowej poryblin jeziorny, żyje tu wirek Otomesostoma auditivum, traszka górska (najwyższe stanowisko w Karkonoszach) i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Staw charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez większą część roku staw pokryty jest lodem. Przez staw przepływa Biały Potok dopływ Łomnicy, którego źródła znajdują się na zachodniej ścianie Kotła Wielkiego Stawu.

Donat Denkmal – pomnik w formie kamiennego kopca zbudowany w 1893 przez Karkonoskie Towarzystwo Górskie (RGV) nad krawędzią Wielkiego Stawu dla upamiętnienia zmarłych założycieli (3.08.1880) RGV Theodora Donata (zm. 1890) i E. Fiecka. Z czasem pomnik był już tylko poświęcony Donatowi i stał się miejscem gdzie składano pamiątkowe głazy z różnych stron świata, dokąd udawali się członkowie RGV. Po 1945 roku pomnik został zdewastowany jako obcy kulturowo.

Riesengebirge. Schlingebaude mit Teichrander. Rgb 842.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 842 Nadana w dniu: 19.07.1910

Schronisko na (Starej) Polanie – nieistniejący obiekt, który znajdował się na Starej Polanie (1067 m n.p.m.) w Karkonoszach, przy szlaku z Karpacza do schroniska „Strzecha Akademicka” (tzw. Śląskim Trakcie).

Polana powstała wskutek wyrębu drewna w XVII wieku, z którego wyrabiano węgiel drzewny.

Pierwszy budynek na Polanie powstał już przed 1670 – była to buda pasterska, służąca wędrowcom jako schronienie (mogła się pojawić już przed 1652). Około 1702 istniała także inne buda pasterska, rozebrana dopiero w 1955 (w XX wieku służyła jako budynek gospodarczy).

W 1894 wybudowano normalne schronisko – nosiło ono nazwę Schlingelbaude (nazwa ta pojawia się już w 1670). Uznawane było za jeden z najpiękniejszych obiektów w Karkonoszach. Jego pierwszym właścicielem był Heinrich Einert, a później kupił je hrabia Schaffgotsch i oddał w dzierżawę Heinrichowi Scholzowi, karczmarzowi z Borowic.

Schronisko z 1894 dysponowało 15 pokojami noclegowymi (w 1914) o bardzo wysokim standardzie i znakomitą restauracją. Był to dwupiętrowy budynek o konstrukcji murowano-drewnianej, ze stromym dwuspadowym dachem. Stylowo nawiązywał do wzorców szwajcarskich. Obiekt pełnił funkcję schroniska-pensjonatu, a początkowo chciano nawet wykorzystać pobliskie źródło do celów zdrowotnych. Później zrezygnowano z tych planów.

Schronisko kilkukrotnie przebudowywano, więc zatraciło swój pierwotny, alpejski charakter. Na początku zwiększono liczbę miejsc noclegowych oraz obudowano balkony oraz werandy. W 1924 zwiększono liczbę do 50 miejsc i zamieniono Schlingelbaude w hotel górski (Berghotel) o wysokim standardzie usług.

W latach 30. XX w. istniała tam klimatologiczna stacja meteorologiczna (wys. 1 077 m n.p.m., 50°46′N 15°42′E). Średnie wartości roczne z lat 1931-1940: temperatura powietrza +3,7°C (najzimniejsze: styczeń -4,2°C i luty -4,5°C; najcieplejsze: lipiec +12,6°C i sierpień +12,0°C); opady 1 349 mm (najwięcej: czerwiec 149 mm i sierpień 185 mm, najmniej: styczeń 70 mm i grudzień 65 mm).

Po II wojnie światowej schronisko zostało przejęte przez PTTK; nazwano imieniem Bronisława Czecha (w 1951). Schronisko cieszyło się dużą popularnością i w latach 60. XX wieku po raz kolejny zwiększono liczbę miejsc noclegowych – tym razem do 60. 11 grudnia 1966 strawił je pożar. Akcję gaśniczą utrudniał głęboki śnieg, który zalegał okoliczne drogi. Plany odbudowy nie doczekały się realizacji i od tego momentu Polana jest niezabudowana (resztki schroniska usunięto w początku lat 80-tych XX wieku).

 

Riesengebirge. Schwarzschlagbaude. Rgb 970a.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 970a Nadana w dniu: 15.07.1912

Widok na nieistniejące schronisko  położone na szczycie Czarnej Góry.

Czarna Góra (Černá hora) to wzniesienie położone w Czechach, na południowy wschód od Peca pod Śnieżką (Pec pod Sněžku), w południowo-wschodniej części Karkonoszy, na obszarze czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego.
Jest to jedno z wyższych wzniesień w bocznym grzbiecie odchodzącym od Czeskiego Grzbietu w masywie Luční hory. Grzbiet ten nosi czeską nazwę Černohorská hornatina i wchodzi w skład tzw. Grzbietów Południowych po czesku Krkonošské rozsochy.

 

Riesengebirge. Schneegrube mit Baude. Rgb 10.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Rgb. 10 Nadana w dniu: 08.07.1909

Schronisko „Nad Śnieżnymi Kotłami” (Schneegrubenbaude) – dawne schronisko turystyczne w Karkonoszach nad Śnieżnymi Kotłami (Schneegruben) na wysokości 1490 metrów n.p.m.. Obecnie znajduje się w nim Radiowo-Telewizyjny Ośrodek Nadawczy i stacje bazowe telefonii komórkowej.

Śnieżne Kotły (niem. Schneegruben, czes. Sněžné jámy) — kotły polodowcowe w Karkonoszach. Położone są w zachodniej części Karkonoszy (Śląski Grzbiet) między Wielkim Szyszakiem (1509 m n.p.m.) a Łabskim Szczytem (1471 m n.p.m.). W całości leżą w gminie Piechowice.

Prawdopodobnie już na początku XIX wieku przy skałce Czarcia Ambona (Rübezahls Kanzel) handlarze sprzedawali w lecie górskim wędrowcom żywność i napoje. Być może już wtedy stał tam szałas chroniący przed deszczem.

W 1837 hrabia Leopold Christian Gotthard von Schaffgotsch, właściciel tych terenów, wzniósł przy Czarciej Ambonie pierwsze prawdziwe schronisko w Sudetach – był to mały drewniany budynek z dwuspadowym stromym dachem (w tym samym czasie bliźniacza konstrukcja powstała na Wysokim Kamieniu w Górach Izerskich). Były tam tylko 2 miejsca noclegowe oraz jadalnia z dwoma stołami. Pierwszym dzierżawcą był szewc Friedrich Sommer z Cieplic, późniejszy dzierżawca schroniska na Śnieżce. W 1856 obiekt przejął szwagier Sommera Franz Michallik. W 1858 wiejąca w czasie burzy wichura uszkodziła domek i podjęto decyzję o budowie nowego w pobliżu Czarciej Ambony (starego nie rozebrano).

Nowe, parterowe schronisko było kamienne z drewnianym oszalowaniem ścian szczytowych. Oprócz 21 miejsc noclegowych była tam też jadalnia oraz sala do pralnia bielizny. Budowa kosztowała 1700 talarów i zakończyła się w 1861.

W 1889 schronisko przejął karczmarz Richard Graulich z Piechowic. Już wkrótce, w 1892, rodzina von Schaffgotsch zdecydowała się wybudować następny, jeszcze większy obiekt obok starego domku z 1837. W latach 1895-1897 (podawane są też daty 1894-1895) powstał potężny hotel górski, jeden z największych w Sudetach, którego wnętrza wykańczał sam Graulich. Nowy budynek wyróżniał się niekonwencjonalną formą, zupełnie niepasującą do rejonu Karkonoszy, a szczególnie wysoką wieżą widokową. Jego architektura była inspirowana bryłą zamku Chojnik. Głównym materiałem konstrukcyjnym były granitowe bloki, układane przez włoskich kamieniarzy, sprawiające dużo problemów z transportem. Ciekawostką była sygnalizacja świetlna na wieży pokazująca po zmroku drogę do schroniska oraz informująca o wolnych miejscach. W środku było w sumie aż 5 sal restauracyjnych i 60 miejsc noclegowych (inne źródła mówią o 44 dwuosobowych pokojach). W 1905 uruchomiono telefon.

Schronisko wielokrotnie przebudowywano – w 1920, 1928, 1936 i 1942 – m.in. zlikwidowano 4 sale restauracyjne na parterze i utworzono tam pokoje noclegowe. Prace wykonywali architekci i pracownicy budowlani z Zarządu Budowlanego hrabiów von Schaffgotsch z Sobieszowa. W 1916 po rezygnacji Graulicha dzierżawcą był niejaki Teichmann, a od 1929 Alfred Gubisch.

Na początku II wojny światowej przejęło go Luftwaffe na ośrodek wypoczynkowy dla swoich żołnierzy. W 1944 uruchomiono w nim stację radiolokacyjną, której betonowe resztki są widoczne do dnia dzisiejszego.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko”Nad Śnieżnymi Kotłami”

 

Riesengebirge. Prinz Heinrichbaude in Winter. No 9 285a.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 9 285a Nadana w dniu: 04.07.1905

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka

Riesengebirge. Grosse Schneegrube mit Baude, 1490 m u.M.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Bez numeru Nadana w dniu: Bez obiegu

Śnieżne Kotły (niem. Schneegruben, czes. Sněžné jámy) — kotły polodowcowe w Karkonoszach, w południowo-zachodniej Polsce. Śnieżne Kotły położone są w zachodniej części Karkonoszy (Śląski Grzbiet) między Wielkim Szyszakiem (1509 m n.p.m.) a Łabskim Szczytem (1471 m n.p.m.). W całości leżą w gminie Piechowice.

W obrębie Śnieżnych Kotłów oraz na ich przedpolu znajduje się kilka  wałów moren czołowych i bocznych, natomiast przestrzeń pomiędzy nimi pokryta jest głazami moreny dennej. Najwyższe osiągają około 15 m wysokości. Najniżej położone moreny czołowe występują na wysokości 860-900 m n.p.m. Największy zasięg lodowca wynosił ok. 2.000 m. Moreny są częściowo rozmyte przez wody.

W 1837 hrabia Schaffgotsch postawił nad Śnieżnymi Kotłami pierwsze w Karkonoszach schronisko turystyczne (Schneegrubenbaude) z prawdziwego zdarzenia (na Śnieżce jako schronisko służyła dawna kaplica). Po przebudowach i rozbudowie funkcjonowało do lat 60. XX wieku, a na początku następnej dekady umieszczono tam stację przekaźnikową.

Riesengebirge. Kleiner Teich. Rgb 15.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Rgb. 15 Nadana w dniu: Bez obiegu

Mały Staw (niem. Kleiner Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy, na południowy zachód od Karpacza (województwo dolnośląskie, powiat jeleniogórski, gmina Karpacz).

Mały Staw położony jest w środkowej części Karkonoszy (Sudety Zachodnie), u podnóża Równi pod Śnieżką (1400 m n.p.m.) i Smogorni (1489 m n.p.m.) w Kotle Małego Stawu.

Mały Staw to górskie jezioro przepływowe, wypełniające dno kotła polodowcowego, położone na wysokości (1183 m n.p.m.). Ma głębokość do 7,3 m, długość linii brzegowej 756 m i zajmuje powierzchnię 2,881 ha. Jeziorko charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez znaczną część roku jeziorko pokryte jest lodem. Ubogą faunę reprezentuje wirek, który jest reliktem glacjalnym. Żyje tu także traszka górska i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Przez staw przepływa Łomnica, której źródła znajdują się na Równi pod Śnieżką.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Maly_Staw_(jezioro_w_Karkonoszach)

Riesengebirge im Winter. Wiesenbaude mit Schneekoppe. Rgb 1 124.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Rgb. 1 124 Nadana w dniu: 18.12.1908

Luční bouda (niem. Wiesenbaude, w wolnym tłumaczeniu Łąkowe Schronisko) – górskie schronisko turystyczne w Czechach, w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Obecnie reklamuje się jako luksusowy hotel i browar, najwyżej położony w Środkowej Europie. Piwo warzy się tutaj od 2012 roku, wykorzystując w tym celu wodę z Białej Łaby. Z uwagi na wysokość n.p.m., przy produkcji miejscowego piwa Paroháč konieczne było zmodyfikowanie typowego dla browarów procesu produkcyjnego – z uwagi na niższe ciśnienie atmosferyczne woda wrze tutaj już przy temperaturze 94 stopni Celsjusza.

Na południe od schroniska, na przełęczy znajdującej się między szczytami Studniční hora oraz Luční hora, znajduje się przebudowana w 1927r. kapliczka, pełniąca obecnie funkcję mauzoleum ofiar Karkonoszy z nazwiskami ludzi, którzy zginęli w czasie wędrówek górskich.

Górskie schronisko położone na obszarze czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego (cz. Krkonošský národní park KRNAP), na wysokości (1410 m n.p.m.) na Białej Łące (cz. Bílá louka) w Czechach, na południowy zachód od Przełęczy pod Śnieżką, w pobliżu granicy państwowej z Polską, gdzie Śląski Grzbiet łączy się z Czeskim Grzbietem.

Schronisko stanowi zespół kilku dużych obiektów murowanych. Jest to największe i jedno z najstarszych schronisk w Karkonoszach. W budynku swoją placówkę ma także Horská služba.

Pierwszym obiektem, jaki powstał w miejscu obecnego schroniska przy starym „solnym szlaku” łączącym stronę czeską z Jelenią Górą, była buda pasterska postawiona na początku XVII wieku. W okresie zakładania gospodarstw pasterskich, a szczególnie wojny trzydziestoletniej, uciekająca wysoko w góry przed wojskami, rabunkami i chorobami miejscowa ludność oraz uchodźcy protestanccy założyli tu małą osadę składającą się z kilku chat (w XIX w. odnaleziono kamień węgielny z datą 1623). W późniejszym okresie stare budy pasterskie przyjęły funkcje prymitywnego schroniska dla turystów. Pierwsza pisemna wzmianka o funkcjonowaniu schroniska pochodzi z 1707 roku. Pod koniec XVIII w., kiedy większość karkonoskich bud była drewniana, lub co najwyżej posiadała kamienną podmurówkę, Luční bouda była już w całości kamienna. Na mapie Czech z 1720 roku można ją znaleźć pod nazwą Weisewiesenbaude, czyli Buda na Białej Łące. Jej właścicielami była w tym czasie hrabiowska rodzina Morzinów. Pierwsze budynki obecnego schroniska powstały pod koniec XIX wieku. 2 października 1938 r. schronisko spaliły wycofujące się wojska czechosłowackie. W czasie II wojny światowej obiekt odbudowano – turyści mieli tutaj bardzo komfortowe warunki, korzystał też z niego Wehrmacht. Stacjonował w nim oddział komandosów niemieckich, który na Śnieżce i jej zboczach odbywał ćwiczenia przed atakiem na Norwegię. Niemcy szkolili żołnierzy, ponieważ klimat tu panujący i średnia roczna temperatura stwarzają warunki podobne do strefy koła podbiegunowego. W latach 19431944 na południowym stoku Śnieżki ustawiono działa artylerii przeciwlotniczej i urządzenia do łączności, gdyż od tej strony spodziewano się nalotów alianckich.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Lucni_bouda

Riesengebirge. Mannsteine mit Blick auf Hohes Rad und Schneegruben. Rgb 848.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 848 Nadana w dniu: 24.08.1908

Szczyt Czeskie Kamienie i widok na Wielki Szyszak oraz Śnieżne Kotły.

Czeskie Kamienie (czes. Mužské kameny, niem. Mannsteine, 1416 m n.p.m.) – szczyt w Sudetach Zachodnich w paśmie Karkonoszy (Śląski Grzbiet) oraz grupa skał o tej samej nazwie. Wraz z leżącymi na wschodzie Śląskimi Kamieniami tworzą rozległą kulminację grzbietu. Nieopodal szczytu, na jednym z głazów wykuta jest data 14 stycznia 1929 r., upamiętniająca śmierć w czasie burzy śnieżnej dziennikarza czeskiego Rudolfa Kalmana.

Przez Czeskie Kamienie przebiega granica między Polską a Czechami..

 

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Czeskie_Kamienie

Riesengebirge. Am grossen Teich. Blick nach Proinz-Heinrich-Baude u. Schneekoppe. Rgb 802.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 802

Widok na Wielki Staw,  Schronisko im. Księcia Henryka i Śnieżkę.

Wielki Staw (niem. Großer Teich) – jezioro polodowcowe w Sudetach Zachodnich, w Karkonoszach.

Wielki Staw położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, w kotle polodowcowym, na północno-wschodnim zboczu Smogorni.

Jest to największe polodowcowe jezioro cyrkowe Karkonoszy o powierzchni 8,321 ha wypełniające polodowcową misę, zamkniętą moreną i skalnym ryglem położone na wysokości (1225 m n.p.m.). Maksymalna głębokość stawu osiąga 24,4 m, długość linii brzegowej wynosi 1540 m. Brzegi stawu otoczone są roślinnością subalpejską wierzba lapońska, brzoza karłowata, kosodrzewina. W wodach rośnie relikt epoki polodowcowej poryblin jeziorny, żyje tu wirek Otomesostoma auditivum, traszka górska (najwyższe stanowisko w Karkonoszach) i pstrąg potokowy, a także melanistyczna odmiana ropuchy szarej. Staw charakteryzuje się czystą i przejrzystą wodą. W cieplejszych miesiącach temperatura wody osiąga maksymalnie 14 °C. Przez większą część roku staw pokryty jest lodem. Przez staw przepływa Biały Potok dopływ Łomnicy, którego źródła znajdują się na zachodniej ścianie Kotła Wielkiego Stawu.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_Staw_%28jezioro_w_Karkonoszach

 

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka

Riesengebirge. Prinz-Heinrich-baude, 1423 m.u. M. Rgb 836.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 836 Nadana w dniu: Bez obiegu

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka

Riesengebirge. Motiv im Zackenral am Kochelfal. Rgb 254.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 254 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wodospad Szklarki (niem. Kochelfall) – drugi co do wysokości, po Wodospadzie Kamieńczyka (27 m wysokości) wodospad w polskich Karkonoszach.

Wodospad Szklarki usytuowany jest na wysokości 520 m n.p.m. i ma 13,3 m wysokości.

Jego wody spadają szeroką kaskadą, charakterystycznie zwężającą się ku dołowi i skręcająca spiralnie gdzie tworzy kocioł eworsyjny.

Wodospad oraz jego otoczenie stanowią enklawę Karkonoskiego Parku Narodowego.

Przy wodospadzie usytuowane jest schronisko „Kochanówka”, jedyny tego typu obiekt na terenie Piechowic, niedaleko granicy ze Szklarską Porębą.

Jest najczęściej odwiedzanym wodospadem w Karkonoszach z uwagi na położenie przy drodze E65 (krajowa 3) obok Szklarskiej Poręby. Sam wodospad leży nieco powyżej ujścia Szklarki do Kamiennej w malowniczym wąwozie wśród pięknego lasu mieszanego.

W XIX wieku ponad wodospadem został wybudowany przez Towarzystwo Karkonoskie (Riesengebirgsverein) niewielki jaz, którego otwarcie powodowało przez chwilę efektowny spadek wody.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wodospad_Szklarki

Riesengebirge. Hampelbaude mit Blick auf Prinz Heirich-Baude. Bromgold 100.

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig Stotteritz Numer: Bromgold 100 Nadana w dniu: 21.06.1924

Strzecha Akademickaschronisko PTTK znajdujące się na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, na jednym ze szlaków prowadzących z Karpacza na Śnieżkę. Położone 1258 m n.p.m., pomiędzy Kotłem Małego Stawu i Białym Jarem, około 10 minut drogi od innego schroniska, Samotni.

Strzecha Akademicka (obok schroniska Pod Łabskim Szczytem) uważana jest za najstarsze schronisko w Karkonoszach.

Buda pasterska malowniczo stojąca na Polanie Złotówka, przy starym Trakcie Śląskim, służyła górskim wędrowcom już w I połowie XVII wieku. Wzmiankowany u Gryphiusa w 1645 r. Daniel Steiner (stąd nazwa budy Danielsbaude) był następcą niejakiego Tanla (Tanlabaude), który tu gospodarzył już w 1642 roku.

Pierwsi właściciele słynęli ze znakomitej nalewki na szyszkach i gry, na rogu bądź trąbie, na powitanie i pożegnanie gości.

Wraz z rozwojem ruchu turystycznego pasterska buda zmieniała swój wygląd i przeistaczała się w prawdziwe górskie schronisko. Po niejakim Samuelu buda przeszła w ręce rodziny Hamplów (1758-1863) i od ich nazwiska uzyskała nazwę Hampelbaude, do dziś znaną i używaną w języku niemieckim (oraz czeskim, jako Hamplova bouda).

Od 1696 do 1824 roku w schronisku wykładane były pamiątkowe księgi i stąd wiadomo, że we wrześniu 1790 roku w budzie Hampla nocował J.W. Goethe, który co rano podziwiał wschód słońca.

W 1896 roku w miejscu drewnianej budy wybudowano nowy, duży obiekt, który spłonął od ognia z nieszczelnego komina 1 kwietnia 1906 roku (poza przyczynami obiektywnymi do spalenia przyczyniła się też postawa straży pożarnej, traktującej pierwsze doniesienia o pożarze jako żart primaaprilisowy). Bardzo szybko, bo już 8 września tego samego roku uruchomiono po odbudowie hotel górski, rozbudowany jeszcze w 1912 roku, który w mało zmienionej postaci dotrwał do dziś.

Był niezwykle nowocześnie urządzony; miał elektryczne oświetlenie, centralne ogrzewanie, wygodnie urządzone pokoje z bieżącą wodą oraz łazienki. Służył turystom latem i zimą. Wielką atrakcją były zjazdy rogatymi saniami torem saneczkowym prowadzącym aż do Karpacza (obecnie żółty szlak turystyczny).

Po wojnie schronisko przejęło YMCA z Krakowa, potem prowadzili je studenci wyższych uczelni krakowskich (Centrala Akademickiego Zrzeszenia Sportowego) i z tego okresu pochodzi dzisiejsza nazwa schroniska. W latach 1950-1956 był tu dom wczasowy FWP. Od 1957 roku Strzecha Akademicka jest własnością Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Hampelbaude

Riesengebirge. Peterbaude mit Sturmhaube. Bromgold 105a.

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig, Stotteritz Numer: Bromgold 5a Nadana w dniu: Bez obiegu

Petrova bouda (Petrovka, niem. Peterbaude) – obecnie nieistniejące, czeskie schronisko górskie w rejonie Hutniczego Grzbietu w Karkonoszach. Schronisko wybudowano około roku 1790, a na obecne miejsce przeniesiono w 1811. Obecny kształt bouda uzyskała po gruntownej przebudowie z lat 1886-87. Nazwa Petrovki pochodzi od nazwiska założyciela – Jana Pittermanna. Schronisko oferowało 150 miejsc noclegowych.

Riesengebirge. Prinz Heinrichbaude und Koppe. No 9 318.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 9 318 Nadana w dniu: Bez obiegu

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Wybudowało je w latach 1888-1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały – Mittagstein), ale po wizycie w 1888 na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude.

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka.

Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach. W 1892 roku zaczął w nim działać telefon.

W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30.

Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 r. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Schronisko_im._Ksiecia_Henryka

Riesengebirge. Madelstegbaude. Rgb 952.

Schronisko U dívčí lávky (niem. Madelstegbaude; pol. Dziewicze Ławki) u zbiegu Łaby i Białej Łaby po czeskiej stronie Karkonoszy.

Dolina Białej Łaby to dzika dolina pochodzenia lodowcowego o długości ok. 7 km, położona po czeskiej stronie Karkonoszy. Ciągnie się od Białej Łąki (Bílá louka) na wschodzie do rozdroża Dziewicze Ławki (U dívčí lávky) na zachodzie, gdzie łączy się z Doliną Łaby. Dolny odcinek doliny zwarty jest urwiskami Małego Szyszaka (Mali Šišák) oraz Srebrnego Grzbietu (Stříbrný hřbet) od północy i Kozich Grzbietów (Kozí hřbety) od południa. Płynąca nią na zachód Biała Łaba tworzy kaskady i małe wodospady.

Wekelsdorfer Felsen. Partie Zahnstocher. Rgb 1 010.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Rgb. 1010 Nadana w dniu: 11.11.1908

Adršpašskoteplické skály (także Adršpašsko-teplické skály, niem. Adersbach-Weckelsdorfer Felsenstadt) – masyw górski w Sudetach Środkowych, w Czechach, będący fragmentem Gór Stołowych (czes. Broumovska vrchovina), na południe od Kotliny Broumovskiej, w pobliżu miasteczka Teplice nad Metují oraz wsi Adršpach, w północno-wschodnich Czechach.

Przez długie lata wiedza o skalnych miastach, leżących w okolicach Teplic nad Metují i Adrszpachu, była stosunkowo niewielka. Okoliczni mieszkańcy szukali w nich schronienia, kiedy czuli się zagrożeni w swych domostwach. Dopiero około roku 1700 z sąsiedniego Śląska zaczęli przybywać do Adrszpachu pionierzy turystyki. Najstarszy wizerunek Adršpašskich skál pochodzi z roku 1739.

Wiele znaczących postaci historycznych miało okazję podziwiać Skalne Miasto w Adrszpachu i Teplicach. Między innymi królowa pruska Luiza, król polski i elektor saski August II Mocny, hrabia Franz Anton von Sporck z pobliskiego Kuksu, cesarz Józef II, cesarz austriacki Karol I, Johann Wolfgang Goethe i wielu innych.

W roku 1824 wśród skał wybuchł wielki pożar lasu trwający kilka tygodni, który zniszczył prawie całą roślinność leśną. Dopiero wówczas skalne labirynty stały się bardziej dostępne, a właściciele tych ziem rozpoczęli budowanie pierwszej sieci szlaków turystycznych w Adrszpachu.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki

Adersbacher Felsen.Eingang. Rgb 1 057.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Rgb. 1057

Adršpašskoteplické skály (także Adršpašsko-teplické skály, niem. Adersbach-Weckelsdorfer Felsenstadt) – masyw górski w Sudetach Środkowych, w Czechach, będący fragmentem Gór Stołowych (czes. Broumovska vrchovina), na południe od Kotliny Broumovskiej, w pobliżu miasteczka Teplice nad Metují oraz wsi Adršpach, w północno-wschodnich Czechach.

Riresengebirge. Madelsteine. No 9 309.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 9 309 Nadana w dniu: Bez obiegu.

Śląskie Kamienie (czes. Dívči kamenyniem. Mädelsteine lub Mädelkamm, 1413 m n.p.m.) – szczyt w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy (Śląski Grzbiet). Znajdują się mniej więcej w połowie drogi między Petrovą boudą a Czarną Przełęczą. Wraz z leżącymi na zachód Czeskimi Kamieniami tworzą rozległą kulminację grzbietu.

rzez Śląskie Kamienie przebiega granica między Polską a Czechami.

 

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Al%C4%85skie_Kamienie